ای عزیز! اگر به هر یک از ما یک طفل ده ساله (ای) اطلاع د هد که خانه ات آتش گرفت یا پسرت در آب افتاد و الان غرق می شود، آیا اگر اشتغال به هر کار مهمی داشته باشیم، دست از آن برداشته، در تعقیب این اخبار هولناک سراسیمه می دویم یا آن که با اطمینانِ نفس نشسته اعتنا نمی کنیم؟ اکنون چه شده است، تمام آیات و اخبار و برهان و عیان به قدر خبر یک بچه ده ساله در ما تاثیر نکرده، اگر تاثیر کرده بود، راحتی را از ما سلب نموده بود. آیا این کوری باطن … را باید به چه نحو معالجه کرد؟ آیا این مرض قلبی محتاج به علاج و طبیب (نیست)؟

(امام خمینی -ره ، شرح حدیث جنود عقل و جهل، ص 286)

رایج‌ترین شکل آویشن با نام علمی Thymus vulgaris ، گیاهی است که برای هزاران سال مصارف دارویی و آشپزی داشته است.این گیاه ،بومی مناطق مدیترانه‌ای و بخش‌های خاصی از آفریقا بوده و مصرف آن به دوران امپراطوری رم بر می‌گردد.در آشپزی ، ساقه‌ها و برگ‌های آن برای طعم بخشیدن به غذاهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد. این گیاه معمولا به سوپ‌ها ، سس‌ها ، غذاهای گوشتی و سایر موارد اضافه می‌شود. آویشن برای مصارف پزشکی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. از روغن این گیاه برای موارد مختلف پزشکی استفاده می‌شود.برگ‌های این گیاه را می‌توان به صورت دم‌کرده استفاده کرد و روغن و کرم حاصل از آن بر روی پوست بدن اعمال می‌شود.

مزایای آویشن برای سلامتی:
خاصیت ضدقارچی:
مشهورترین ماده‌ی فعالی که در آویشن وجود دارد ،تیمول می باشد. این ترکیب آلی دارای اثرات بسیار زیادی بر روی بدن است. مثلا این ترکیب می‌تواند از عفونت های قارچی و ویروسی جلوگیری کند. بنابراین فشار بر روی سیستم ایمنی بدن کاهش پیدا می‌کند.

خاصیت آنتی اکسیدانی:
آویشن دارای خاصیت آنتی اکسیدانی بسیار قوی بوده و برای سلامت کلی بدن بسیار مفید است. آنتی اکسیدان‌های فنولی موجود در آویشن همچون لوتئین، زیگزانتین و تیمونین باعث خنثی سازی و حذف رادیکال‌های آزاد در بدن می‌شود. رادیکال‌های آزاد از محصولات جانبی خطرناک حاصل از متابولیسم سلولی است که می‌تواند آسیب عمده‌ای به سلول‌های سالم بدن برساند. این آنتی اکسیدان‌ها همچنین می تواند از استرس اکسیداتیو در تمامی اندام‌های بدن جلوگیری کند.

گردش خون:
غلظت بالای آهن و سایر مواد معدنی در آویشن ، آن را به یک ماده‌ی ایده آل برای تحریک جریان خون تبدیل کرده است. افزایش گردش جریان خون در بدن و اکسیژن رسانی به اندام‌ها ، بسیار ضروری بوده و می‌تواند برای سلامت بدن بسیار مفید باشد.

سلامت قلب:
ترکیب غنی از آنتی اکسیدان‌ها ، مواد معدنی و ویتامین‌ها در آویشن دارای تاثیرات کوچک بی شماری بر روی سلامت قلب هستند اما پتاسیم و منگنز موجود در آن بسیار مهم است. پتاسیم یک گشادکننده عروق است.این ماده با شل کردن عروق خون و کاهش فشار خون می‌تواند فشار موجود بر روی سیستم قلبی عروقی را کاهش دهد. جلوگیری از تصلب شرایین و اجتناب از سکته مغزی، حملات قلبی و بیماری عروق کرونر قلب، می‌تواند عمر فرد را افزایش دهد.

تقویت بینایی:
غلظت کاروتنوئید و ویتامین A موجود در آویشن یک عامل آنتی اکسیدانی موثر برای سلامت چشم است. کاروتنوئیدمی‌تواند رادیکال‌های آزاد در سیستم چشم را خنثی سازد و گسترش دژنراسیون ماکولا و آب مروارید را کند نماید.

همچنین بخوانید : ۱۵ ترفند برای داشتن چشمانی سالم

سیستم ایمنی بدن:
سطوح بالای ویتامین C موجود در آویشن می‌تواند سیستم ایمنی بدن را تقویت کند. ویتامین C تولید گلبول‌های سفید را تحریک سازد. گلبو‌ل‌های سفید اولین خط دفاعی در بدن هستند. ویتامین C نیز نقش مهمی در تولید کلاژن بازی می‌کند. کلاژن برای تولید وترمیم سلول‌ها، ماهیچه‌ها، بافت ها و رگ‌های خونی ضروری است.

کاهش استرس:
B6 یکی از ویتامین‌هایی است که در آویشن یافت می‌شود.ویتامین B6 تاثیر بسیار خوبی بر روی انتقال دهنده‌های عصبی در مغز دارد و بنابراین می‌تواند استرس را تا حد زیادی کاهش دهد. مصرف منظم آویشن در رژیم غذایی می‌تواند حال شما را خوب کند و افکار استرس زا را از ذهن دور نماید.

مشکلات تنفسی:
یکی از کاربردهای معروف و شناخته شده‌ی آویشن در پزشکی ، برای سلامت و بهبود مشکلات تنفسی است. اگر شما از برونشیت، آسم،احتقان بینی ، سرماخوردگی ، آنفلونزا ،سینوس مسدود و یا آلرژی فصلی رنج می‌برید ، می‌توانید از آویشن استفاده کنید. آویشن خاصیت ضدالتهابی دارد و می‌تواند خلط را از بین ببرد. همین امر موجب می‌شود تنفس راحت‌تر شود. دم کردن برگ‌های آویشن بهترین و قدرتمندترین روش برای بهبود دستگاه تنفسی است.

هشدار:
افرادی که دارای معده‌ی ضعیف و حساس هستند ، مصرف زیاد آویشن می‌تواند باعث ایجاد ناراحتی گوارشی گردد. اما به طور کلی، این گیاه ماده‌ی آلرژی زایی نبوده و می‌تواند در رژیم غذایی بیشتر افراد وجود داشته باشد.

يكي از امتيازات مذهب تشيع اين است كه دين زنده و جاوداني است، چرا كه قائل است امام حي و زنده دارد، اديان ديگر يا رهبرانشان از دنيا رفته اند و يا هنوز متولد نشده اند تنها مذهبي كه قائل است آخرين امام او زنده است و هستي به بركت او مي چرخد، و تمام مشخصات آن امام را ضبط و ثبت نموده است، تشيع است، پروفسور «هانري كربن» فرانسوي مي گويد: «به عقيده من مذهب تشيّع تنها مذهبي است كه رابطه هدايت الهي را ميان خدا و خلق براي هميشه نگه داشته است و به طور مستمر و پيوسته، ولايت را زنده و پابرجا مي دارد. مذهب يهود، نبوت را كه رابطه‌اي است واقعي ميان خدا و عالم انساني در حضرت موسي(ع) ختم كرده و پس از آن به نبوت حضرت مسيح (ع) و حضرت محمد (ص) اذعان ننموده و رابطه مزبور را قطع مي كند، همچنين مسيحيان در حضرت مسيح متوقف شده اند، اهل سنت از مسلمانان نيز در حضرت محمد ـ صل الله عليه و آله ـ توقف كرده و با ختم نبوّت در ايشان ديگر رابطه اي ميان خالق و مخلوق، موجود نمي دانند، تنها مذهب تشيع است كه «نبوّت» را با حضرت محمد ـ صل الله عليه و آله ـ ختم شده مي داند، ولي «ولايت» را كه همان رابطه هدايت و تكميل مي باشد، بعد از آن حضرت و براي هميشه زنده مي داند.»[1] وبنابراين مسئله تولد آن حضرت به عنوان بزرگترين شاخصه تشيّع مورد توجه ديگران قرار گرفته، و آثار سودمند آن را بيان نموده‌اند چنانكه:
. هانري كربن مي‌گويد: «سرزمين ايران از ديد اخروي، سرزمين انتظار است، قلمروي كه در آن امام غايب دست اندر كار فرا رساندن ساعت موعود در زمان غيبت است».[2]
وادله‌هاي فراواني بر حيات امام زمان (عج) داريم، كه اقامه آن هم براي اقناع مذاهب ديگر، و هم تقويت ايمان خودي‌ها لازم و ضروري مي نمايد.
الف: دلايلي كه به صورت كلي وجود امام زنده را در هر زمان لازم و ضروري شمرده اند كه اين گروه از ادلّه هم، بر دو دسته تقسيم مي شوند:
1- دلائل عقلي محض، دلائل عقلي كه در لزوم بعثت انبياء، در تمام اديان مخصوصاً اسلام بيان شده است همچون ضرورت وجود نبي را اقتضاء، مي كند و كمال مطلق بودن خداوند، لزوم هدايت بشر به سعادت ابدي، دفع ظلم . . .[3] آن ادلّه در امامت هم جاري و ساري است، مخصوصاً در اسلام كه، نبوّت خاتمه يافته است، و حكمت الهي اقتضا مي كند، كه اين خاتميت توأم با نصب امام در هر زمان باشد، آنهم امامي كه زنده باشد، در نتيجه در اين زمان هم وجود امام زنده و حيّ در بين جامعه بشري لازم و ضروري مي باشد.[4] والّا اگر امام زنده نباشد با نظام احسن بودن هستي، و كمال مطلق بودن خداوند سازگاري ندارد.
2- دلايل نقلي؛ كه فهرست وار به برخي از آنها اشاره مي شود:
الف: امام واسطه فيض الهي و قلب عالم امكان است؛ اگر زمين لحظه اي از حجت خدا و امام زنده خالي باشد از هم مي ‌پاشد و فرو مي ريزد، چنان كه امام صادق ـ عليه السلام ـ فرمود: «اگر زمين بدون وجود امام بماند ساكنان خود را در كام خود فرو مي برد»[5] ابن ابي الحديد از علي ـ عليه السلام ـ نقل نمود كه حضرت فرمود: «زمين خالي از حجت نيست، خواه ظاهر و آشكار و يا بيمناك و پنهان«اللهم بلي لا ت

از پیامبر (ص) روایت است که فرمود: فرزند هفت سال سرور، هفت سال فرمانبردار و هفت سال وزیر است. (مکارم الاخلاق، ص 222) این بدان معناست که انسان درهر سنی نوعی واکنش نشان تربیت امری فرآیندی است و در تمام مدت عمر اتفاق می‌افتد؛ اما هر چیزی دارای بهترین زمان است و بهترین زمان تربیت، دوران کودکی و نوجوانی است. دراین دوره کودک همانند خشت خام است که هر نقشی را به خود می‌گیرد. از این رو سفارش بسیاری برای تادیب کودکان دراین دوره بیان شده است. امیرمومنان علی(ع) به امام حسن(ع) سفارش می‌کند که این زمان بهترین زمان تربیت و تادیب کودکان است؛ چنان که شیوه و سیره تربیت آن حضرت(ع) این بوده که در کودکی اقدام به تربیت و تادیب فرزندانش کرده است.
آن حضرت در وصیت به فرزندش امام حسن(ع) می‌فرماید:
دل جوان، مانند زمین کشت نشده است، آنچه در آن افکنده شود، می‌پذیرد. از این رو، پیش از آنکه دلت سخت گردد و عقلت سرگرم شود، به تربیت تو همت گماشتم. (نهج البلاغه، نامه 31).

از پـیامبر(ص) روایت است که تربیت پیش از تولد آغاز می‌شود:
ادبو الولادکم فی بطون امهاتهم قیل: وکیف ذلک یا رسول الله؟فقال: باطعامهم الحلال؛
فرزندانتان را در رحم مادرانشان تربیت کنید. سوال شد: این چگونه است، ای رسول خدا؟ فرمودند:
با خوراندن غذای حلال به مادرش. (جنگ مهدوی، ص 132).
آن حضرت(ص) همچنین فرمان می‌دهد که:
من ولد له مولود فیلوداً فی ادنه الیمنی باذان الصلاه ولیقم فی الیسری فانها عصمه من الشیطان الرجیم؛
به هر کس فرزندی داده شود، باید درگوش راست او اذان و درگوش چپ او اقامه بگوید؛ چرا که مایه ایمنی از شیطان رانده شده است. (کافی، ج6، ص 42، ح 6).

بنابراین نباید گذاشت شخصیت کودک شکل گیرد و آن گاه اقدام به تربیت وتادیب کرد.این سادگی است که کودک را رها کنیم تا به حال خودش باشد و آن گاه پس از شکل گیری شخصیت اقدام به تربیت و تادیب کنیم. برخی از مردم حتی مومنان، دختران خردسال را با وضعی نامناسب به اجتماعات می‌برند و لباس‌های نامناسب به می‌دهد. اگر درکودکی مسلط است و با طنازی و شیرین زبانی خود بر شما حکومت می‌کند. در هفت سال دوم موجودی فرمانبردار است. دراین دوره است که می‌بایست آموزش‌های تربیتی دقیق ببیند؛ چون جامعه پذیری و رفتارهای اجتماعی را از طریق تقلید و پیروی از شما در این دوره یاد می‌گیرد پس باید دراین دوره به او آموزش‌های دقیق داد تا در دوره وزارت در کنار شما همان رفتارهای مناسب و هنجاری را در پیش گیرد.
امام صادق(ع) درباره شیوه تربیتی که خودشان بر آن عمل می‌کردند و سیره خاندان ایشان بود، می‌فرماید:
انا نامرصبیاننا بالصلاه و الصیام ما اطاقوا اذاکانوا ابناء سبع سنین؛
ما هنگامی که کودکانمان هفت ساله می‌شوند به اندازه ای که طاقت دارند آنان را به انجام نماز و روزه فرمان می‌دهیم.

این بدان معناست که تربیت کودک و تادیب آنان نسبت به هنجارهای دینی و اجتماعی و آداب قومی و مذهبی می‌بایست از همان آغاز با توجه به توان و قدرت آنها شروع شود و این گونه نباشد که آنان را تا زمان بلوغ کامل رها کرده و سپس یک شبه از آدم بالغ بخواهیم همه این تکالیفی که تا دیروز ترک کرده بود، انجام دهد و به چیزی که عادت نداشته عمل کند و پایبند آن باشد.
امام سجاد(ع) بر این باور است که تربیت کودک بسیار سخت و دشوار است. از این رو تنها با یاری خداوند است که می‌توان تربیت هنجاری را انجام داد. آن حضرت(ع) می‌فرماید:
اللهم.. اعنی علی تربیتهم و تادیبهم و برهم؛
خدایا مرا بر تربیت، ادب آموزی و نیکی کردن به فرزندانم یاری فرما. (صحیفه سجادیه، دعای 52)

همه تلاش والدین و اولیای مربیان باید بر این قرار باشد که کودک را در دوره کودکی و نوجوانی به خوبی تربیت کنند. پیامبر(ص) می‌فرماید:
اکرموا اولادکم و احسنوا آدابهم یغفرلکم؛
فرزندان خود را گرامی بدارید و خوب تربیتشان کنید تا گناهان شما آمرزیده شود. (مکارم الاخلاق، ص222)

دوری از خشونت در تربیت
برای تربیت نیاز نیست که از روش‌های خشونت بار استفاده کرد زیرا این روش همواره نتیجه عکس می‌دهد، بلکه باید با روش محبت و تکریم و احترام به آنان، در تربیت و تادیب آن کوشید. پیامبر(ص) دراین باره می‌فرماید:
لاتضربه واهجره ولاتطل؛ کودک را نزن،
بلکه با او قهرکن، ولی نه به مدت طولانی. (عده الداعی، ص97)

امیرمومنان نیز دراین باره می‌فرماید:
لاادب مع غضب؛
با خشم، تربیت ممکن نیست. (غررالحکم، حدیث 92501)

پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) این شیوه آموزش را در پیش گرفته بودند. در روایت است که پیامبر هر روز صبح بر سر فرزندان و نوادگانشان دست نوازش می‌کشیدند. (بحارالانوار، ج410، ص99، ح 57)
ایشان دیگران را نیز سفارش می‌کرد که این شیوه را برای تربیت کودکان خود درپیش گیرند:
احبوا الصبیان وارحموهم و اذا وعدتموهم شیئا ففوا لهم فانهم لایدرون الاانکم ترزقونهم؛
کودکان را دوست بدارید و به آنان مهربانی کنید و هرگاه به آنها وعده دادید وفا کنید؛ زیرا آنها شما را روزی دهنده خود می‌دانند. (کافی، ج6، ص94، حدیث3)

اگر قرار است چیزی را به کودکان آموزش دهیم، بهترین آنها اموری است که رسول اکرم(ص) می‌فرماید: ایشان در این باره می‌گوید:
ادبوا اولادکم علی ثلاث خصال: حب نبیکم و حب اهل بیته و قراءه القرآن؛
فرزندان خود را به کسب سه خصلت تربیت کنید: دوستی پیامبرتان و دوستی خاندانش و قرائت قرآن. (غررالحکم، حدیث 8844 و نیز کنزالعمال، ج16، ص654، حدیث 90454)