سوال: لطفاً غيبت را با توجه به مسائل ذيل بيان فرماييد.

1 - اگر بين دو نفر مسأله معلومى درباره نفر سوم در حال گفتگو باشد.

2 - اگر گفتگو در مورد محسنات يك نفر باشد.

3 - اگر والدين براى تربيت صحيح فرزندان خود رفتار يكى از آشنايان را نقد مى­كنند.

جواب: بطور كلى اگر پُشت سر مؤمن، مطلبى گفته شود كه حقيقت دارد لكن اگر او مطلع شود ناراحت مى شود و اين مطلب به قصد تنقيص ( نقص طرف مقابل) گفته مى‌شود يا نزد عرف تنقيص (نقص) به حساب مى‌آيد، غيبت است و جايز نيست و صِرف معلوم‌بودن براى هر دو طرف يا تربيت فرزند و مانند آن مجوّز غيبت نيست ولى گفتگو درباره خوبى‌هاى يك فرد حكم غيبت را ندارد، همچنين در مورد مشاوره نيز اطلاع‌دادن مانعى ندارد.

استفتائات مقام معظم رهبری - www.khamenei.ir

بیشتر روزهای کردستان را در مریوان بودیم. آنجا هیچ چیز نبود. روی خاک می‌خوابیدم. خیلی وقت‌ها گرسنه می‌ماندم و غذا هم اگر بود هندوانه و پنیر و … خیلی سختی کشیدم. یک روز بعد از ظهر تنها بودم روی خاک نشسته بودم و اشک می‌ریختم که مصطفی سرزده آمد. دو زانو نشست و عذرخواهی کرد و گفت: من می‌دانم زندگی تو نباید این‌طور باشد. تو فکر نمی‌کردی به این روز بیفتی. اگر خواستی می‌توانی برگردی تهران ولی من نمی‌توانم. این راه من است. گفتم: می‌دانی بدون شما نمی‌توانم برگردم. گفت: اگر خواستید بمانید به خاطر خدا بمانید نه به خاطر من.

( منبع: کتاب خاطرات همسر شهیدچمران)

آيت الله بروجردي(ره) در احوالات علامه سيد محمد باقر درچه ای (ره) حکایتی را نقل مي کنند و مي گويند : «اغلب غذاي ايشان به هنگام ناهار و شام، نان درچه و ماست بود که مختصري نعناء خشک هم به آن اضافه مي کردند و کمتر اتفاق مي افتاد که غذاي پخته مثل آبگوشت داشته باشند. از جمله ويژگي هاي ايشان آن بود که هنگام غذا خوردن از تعارفات مرسوم خودداري مي کردند.» يک روز از ايشان سؤال کرديم که چرا در هنگام غذا خودرن تعارف نمي کنيد؟ پاسخ دادند: در تمام مواقع خوف آن دارم که تعارفم دروغ باشد و خداي ناکرده جزء دروغگويان محسوب شوم؛ چون افرادي که هنگام غذا خوردن بر من وارد شده اند، يا مي دانستم که غذا خورده اند که در اين صورت تعارف کردن معنايي نداشت؛ يا احتمال مي دادم غذاي مرا نپسندند و يا اينکه غذاي موجود فقط به اندازه خودم بوده و من هم خود گرسنه بوده ام. به هر حال چون احساس مي کنم در اين گونه موارد تعارف بنده معنايي ندارد و شائبه دروغ نيز به آن وارد است، از تعارف خودداري مي کنم.

(منبع : کتاب قصه های خواندی از چهره ای ماندنی)

امام خمینی(ره) در دوران جوانی در حرم امام رضا علیه السلام از عارف بالله شیخ حسنعلی نخودکی علم کیمیا طلب می کنند و مرحوم نخودکی دستورالعملی به امام می دهند که فرمودند از علم کیمیا بهتر است و آن دستور این است : بعد از نمازهای واجب یک بار آیة الکرسی «آیه اول تا هو العلی العظیم » را می‌خوانی؛ و بعد تسبیحات فاطمه زهرا سلام الله علیها را می‌گویی؛ و بعد سه بار سوره توحید «قل هو الله احد» را می‌خوانی؛ و بعد سه بار صلوات می‌گویی: اللهم صل علی محمد و آل محمد ؛ و بعد سه بار آیه دوم و سوم سوره مبارکه طلاق از : وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا ؛ را می‌خوانی که این از کیمیا برایت بهتر است. حضرت امام می فرمایند من تا به امروز به صورت مستمر و دائم به این دستور، عمل نمودم و هرچه دارم از برکت عمل به این دستور است.

(کتاب زمزم عرفان، نوشته آیت الله محمدی ری شهری)

! گاهی وضو بگیر و رو به قبله بنشین و تسبیح بردار و صد بار بگو من کیستم؟ حضرت علی (ع) فرمودند: تعجب می کنم ازکسی که به دنبال گمشده ی خویش می گردد ولی به

دنبال خویش نمی گردد. ما خودمان را گم کرده ایم تا به حال گشته ای خودت را پیدا کنی؟!

( آیت الله مجتهدی -ره )