امام صادق علیه السلام:

اِنَّ مِن اَعظَمِ النّاسِ حَسرَهً یَومَ القِیامَهِ، مَن وَصفَ عَدلاً ثُمَّ خالَفَهُ اِلَى غَیرِه؛

پشیمان ترین شخص در روز قیامت، کسى است که براى مردم از عدالت سخن بگوید، اما خودش به دیگران عدالت روا ندارد.

?منبع : وسائل الشیعه، ج15، ص 295 - کافی(ط-الاسلامیه) ج 2 ،ص300

 قال الكاظم عليه ‏السلام:

 اِنَّ رَسولَ اللّه‏ِ صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله كانَ اِذا اَتاهُ الضَّيْفُ اَكَلَ مَعَهُ وَ لَمْ يَرْفَعْ يَدَهُ مِنَ الْخِوانِ حَتّى يَرْفَعَ الضَّيْفُ يَدَهُ؛

▪️ حضرت امام موسی بن جعفر الکاظم علیه السلام فرمودند:

 رسول خدا صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله هرگاه ميهمان داشتند، با او غذا مى‏ خوردند و دست از سفره و غذا نمى‏ كشيدند، تا آن‏كه ميهمان دست از غذا خوردن بكشد.

كافى(ط-الاسلامیه) ج 6، ص 286

امام سجاد (علیه السّلام) فرمودند:

اِنَّما الإستِعدادَ لِلمَوتِ تَجَنُّبُ الحَرامِ وَ بَذلُ النَّدی فِی الخَیرِ؛
آمادگی برای مرگ، به آن است که از حرام بپرهیزی و دارایی خود را در راه خیر صرف کنی.
بحارالانوار، ج۴۶، ص ۶۶

شرح حدیث:
آینده ی قطعی و پیش روی همه «مرگ» است.
به تعبیر قرآن همه آن را خواهند چشید:«کُلُّ نَفسٍ ذائِقَةُ المَوت»
(عنکبوت، ۵۷.)
و خواه ناخواه، دیر یا زود با آن مواجه خواهند شد. چشم به روی این حقیقت بستن و خود را به بی خیالی زدن، چیزی را عوض نمی کند.

گرگ اجل، یکایک از این گلّه می برد                  این گلّه را ببین که چه آسوده می چَرَد

پس باید آماده بود با کوله باری از اعمال صالح، عمر را به پایان رساند و از دالان مرگ عبور کرد و به سرای آخرت پای گذاشت.
آمادگی به چیست و چه کسی آماده است؟
در این حدیث، دو نشانه برای افراد آماده ی مرگ ذکر شده است:
یکی پرهیز از حرام، دیگری انجام کار خیر.
سعدی گوید:

برگ عیشی به گور خویش فرست            کس نیارد ز پس، تو پیش فرست

کسی که می داند نتیجه ی حرام خواری و گنهکاری، شرمساری است و عقوبت، باید از گناهان که جهنم آفرین هستند،
پرهیز کند و بار معصیت خویش را با توبه، سبک سازد تا گرفتاریهای اخروی او کمتر شود.
کسی که می داند بهشت، نتیجه ی صالحات و اعمال نیک و خداپسندی است که در این دنیا انجام می دهد،
تا می تواند از امکانات و داشته های خود خرج آخرت می کند و خانه ی آخرت را آباد می سازد.
وقتی با مرگ، همه چیز را می گذاریم و می رویم، وقتی پس از مرگ، فرصت و امکان هیچ کار خیری نیست، پس چرا تا زنده ایم، کار خیر نکنیم؟

منبع:http://www.hadith.net

امام سجاد (علیه السّلام) فرمودند:

مُجالِسةُ الصّالِحینَ داعِیةٌ إلَی الصَّلاحِ؛
همنشینی با صالحان، به صلاح و رستگاری می کشاند.
کافی، ج۱، ص۲۰

شرح حدیث:
شعر زیبای سعدی را درباره ی تأثیر همنشینی حتماً به یاد دارید:

گِلی خوشبوی در حمام، روزی   رسید از دست محبوبی به دستم
بدو گفتم که مشکی یا عبیری؟   که از بوی دلاویز تو مستم
بگفتا من گِلی ناچیز بودم     ولیکن مدّتی با گُل نشستم
کمال همنشین در من اثر کرد    وگرنه من همان خاکم که هستم
(سعدی.)

و این همان تمثیلی است که در روایات آمده است.
حدیث است: وقتی باد و نسیم، از لجنزار و مزبله می گذرد، با خودش بوی تعفن و بد به مشامها می رساند. ولی وقتی از گلستان می گذرد، عطر گلها را با خود می آورد.
(غررالحکم، حدیث ۵۸۳۹.)
همنشینی با دیگران چنین است.
هم خوبان بر ما تأثیر می گذارند، هم بدان.
همنشینی با نیکان، انسان را به نیکی و صلاح می کشاند.
همنشینی با بدان، اخلاق و افکار و شخصیت انسان را تباه می کند.

تو اول بگو با کیان زیستی            پس آن گه بگویم که تو کیستی

توصیه ی همه ی بزرگان اخلاق آن است که انسان در انتخاب دوستان و همنشینان خود بسیار دقت کند و در حلقه ی دوستان شایسته،با ایمان و اخلاق قرار گیرد تا فضای سالم و معنوی آن گونه دوستان، او را هم به وادی صلاح و خیر و نیکی بکشاند.
چه بسیارند گمراهان و فاسدانی که به سبب معاشرت با دوستان ناباب، به فساد کشیده شده اند.
و… چه بسیارند نیکانی که خوبی خود را مدیون انسانهای با ایمان و صالح هستند.

قال امیرالمومنین علی علیه السلام:  أَلَا وَ إِنَّ مِنَ الْبَلَاءِ الْفَاقَةَ وَ أَشَدُّ مِنَ الْفَاقَةِ مَرَضُ الْبَدَنِ وَ أَشَدُّ مِنْ مَرَضِ الْبَدَنِ مَرَضُ الْقَلْبِ أَلَا وَ إِنَّ مِنْ صِحَّةِ الْبَدَنِ تَقْوَي الْقَلْبِ .

ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﺮ ﻧﻮعی ﺑﻼﺳﺖ ﻭﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﺪستی ﺑﻴﻤﺎﺭی ﺗﻦ ﻭﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭی ﺗﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭی ﻗﻠﺐ ﺍﺳﺖ.ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺗﻨﺪﺭستی ﺗﻦ،ﺗﻘﻮﺍ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ.

نهج البلاغه حکمت_۳۸۸