« . . . یا قومِهذَا إِبانُ وُرودِ کُلِّ مَوعُود ، و دُنُوٍّ مِن طَلعةِ مَا لاَ تَعرفُون. أَلا وإِنَّ مَن أَدرکَها مِنَّا یَسرِى فِیهَا بِسِراج مُنِیر ، و یَحذُو فِیهَا عَلَىمِثالِ الصَّـالِحِین ، لِیَـحُلَّ فِیهَا رِبقاً ، و یُعتِقَ فِیهَا رِقَّاً ، ویَصدَعَ شَعْباً ، و یَشعَبَ صَدعاً ، فِى سِترِة عَنِ النَّاس ، لاَ یُـبصِرُالقَائِفُ أَثَرَهُ ، وَ لَو تَابَعَ نَظَرَهُ . . . » خطبه 150/ کتاب شریف نهج البلاغه

اى مردم اکنون هنگام فرا رسیدن فتنه هائى است که به شما وعده داده شده; و نزدیک است برخورد با رویدادهائى که حقیقت آن بر شما ناشناخته و مبهم خواهد بود.

. دانسته باشید آنکس که از طریق ما ( مهدى موعود منتظر ) به راز این فتنهها پى برد و آن روزگار را دریابد ، با مشعل فروزان هدایت ره بسپرد ، و به سیره وروش پاکان و نیکان ( پیامبر و امامان معصوم علیهم السلام ) رفتار نماید ، تا در آنگیر و دار گره ها را بگشاید ، و بردگانِ در بند ظلم و خودخواهى و ملّت هاى اسیراستعمار را از بردگى و اسارت برهاند ، توده هاى گمراهى و ستمگرى را متلاشى وپراکنده سازد ، و حق طلبان را گردهم آورد ، و بدیگر عبارت تشکیلات کفر و ستم را برهم زند و جدائى و تفرقه اسلام و مسلمانان را تبدیل به یکپارچگى نموده و سامان بخشد. این رهبر ( مدتها بلکه قرنها ) در پنهانى از مردم بسر برد و هر چند دیگرانکوشش کنند تا اثرش را بیابند ، نشانى از رد پایش نیابند. در این هنگامگروهى از مؤمنان براى درهم کوبیدن فتنه ها آماده شوند ، همچون آماده شدن شمشیر کهدر دست آهنگر صیقل داده شده.

همینان چشمانشان به نور و فروغ قرآن روشن گردد، موج با شکوه تفسیر قرآن در گوش دلشان طنین انداز شود ، شامگاهان و صبحگاهانجانشان از چشمه حکمت و معارف الهى سیراب گردد. ابن ابى الحدید پیرامون این سخن مى گوید: جمله « ودُنُوٍّ مِن طَلعةِ مَا لاَ تَعرفُون » کنایه از پیش آمدهاى مهم و رویدادهاى بىسابقه از قبیل دابة الارض ، دجال ، فتنه ها و کارهاى خارق العاده و وهم انگیز او ،ظهور سفیانى ، و کشتار بیش از حد مردم است.

نگاه مى نویسد: امامبا ایراد جمله « أَلا و إِنَّ مَن أَدرکَها » بذکر مهدى آل محمد(ص) پرداخته که ازکتاب و سنّت پیروى مى کند. و جمله « فِى سِترة عَنِ النَّاس » بیانگر موضوعپنهانى و غیبت این شخصیت والا مقام مورد اشاره است. سپس مى گوید: این موضوع امامیه را در عقیده مذهبى ( ولادت حضرت مهدى(ع) ) سودى نبخشد; هرچند که پنداشته اند سخن امام تصریح به گفته آنها درباره غیبت مهدى است; زیرا جایزاست که خداوند این چنین امامى را در آخر الزمان بیافریند و مدتى در پنهانى بسر برد، و داراى مبلغین و نمایندگانى باشد که دستورات او را به اجرا در آورند ، و از آنپس ظهور نماید و زمام کشورها را بدست گیرد و حکومتها را زیر سلطه خود درآورد و جهانرا مسخر فرماید. اکنون توجهخوانندگان رابدین نکته جلب مى نماید که ابن ابى الحدید از یکسو انطباق کلامامیرالمؤمنین(ع) را بر عقیده شیعه درباره حضرت مهدى حجة بن الحسن العسکرى(ع) وولادت و زنده بودن آن بزرگوار باور نکرده و رد مى کند; و از سوى دیگر جایز و ممکنمى داند که حضرت مهدى(ع) پس از بدنیا آمدن ، مدتى را در حال غیبت و پنهانى بسر برد، و نمایندگان و مبلغین از طرف حضرتش به وظائف محوله دینى پردازند ; آنگاه ظهور کندو رسماً مشغول به کار گردد. بدون شکّ این نظریه جز تعصّب ولقمه دور سر گردانیدن ، توجیه دیگرى نمى تواند داشته باشد ; چه اگر ممکن باشد که آن حضرت بعد از بدنیا آمدن غایبگردد و . . .

پس همان نظریه اى را ارائه داده است که شیعه مى گوید ، منتها با یکاختلاف غیر اساسى ; و آن اینکه شیعه معتقد به ولادت امام زمان در سال 256هجرى است ، و این اعتقاد مبتنى بر دهها حدیث از ناحیه امامان معصوم علیهم السَّـلام، و اعترافات بیش از یکصد نفر از مورخان و دانشمندان اهل تسنن است که در مقدمهبدانها اشاره شد. نیز علامه قندوزى در باب 74 « ینابیع المودّة » این فرازاز کلام امام را بعنوان مهدى موعود اسلام و مورد نظر شیعه ایراد نمودهاست .

نویسنده : سعید تقی زاده - ساعت ۸:٤٠ ‎ب.ظ روز ۱۳٩٠/۱/٩

… یک وقت خیره خیره به پدر و مادرتان نگاه نکنید. حالا پدرتان سر شما داد زده است، نباید کاری کنی.پدر حاج شیخ عباس قمی صاحب مفاتیح الجنان، پای منبر حاج شیخ

غلامرضا نشسته بود. حاج شیخ غلامرضا داشت از روی کتابی که حاج شیخ عباس قمی نوشته بود، مسأله می گفت. پدر حاج شیخ عباس نمی دانست که این کتاب را پسرش

نوشته و حاج شیخ عباس هم چیزی به او نگفته بود.حاج شیخ عباس آمد در گوش پدرش چیزی بگوید، ناگهان پدرش جلوی مردم سر او داد زد که “بیا و بنشین ببین حاج شیخ

غلامرضا چه می گوید؟ بیا و بنشین و بفهم!” حاج شیخ عباس قمی به پدرش گفت:"پدر جان! دعا کن بفهمم” نگفت این کتاب را من خودم نوشتم، نرفت به مادرش بگوید پدرم

جلوی جمع آبروی مرا ریخت، خیره خیره به پدرش نگاه نکرد، فقط آهسته گفت: “پدر جان! دعا کن بفهمم”

فرازی از فرمایشات آیت الله بهجت (ره)

امام رضا (ع)

صدیق کل امری عقله و عدوه جهله

(imam reza (a.s

wisdom and intellect is every mans ferend ،ignorance and illiteracy،are his enemies

دوست هرکس عقل و خرد اوست ودشمن هرکس جهل و نادانی اوست

(الشهاب فی الحکم و الاداب ص12)

يكي از صفات مؤمنين و اولياي الهي به جاي آوردن شكر نعمت هاي الهي است. انسان بايد در هر حالي شاكر باشد. خداوند چقدر به ما نعمت داده است مگر ما طلبكار بوده ايم. ما

را صحيح و سالم آفريده،‌ چندين كارخانه در وجود ما آفريده است، گوش، چشم، زبان و عقل و… ‌شكر اين ها را به جا آوريم،‌ نمك شناس باشيم. شكر اين است كه به جنگ خدا

نرويم و هر چه گفت، بگوييم چشم. معصيت و فعل حرام جنگ با خداست، مثل چشم چراني ،‌غيبت و ريا… اينها جنگ با خداست،‌ گفته نكن و من انجام مي­دهم.

[ فرازی از فرمایشات استاد اخلاق آیت الله ناصری ]

دنیا برای چه کسی بد است؟ دنیا برای آن کسی که دنیا را برای دنیا بخواهد بد است. اما آن کسی که دنیا را برای آخرت بخواهد، دنیا برایش خوب

است. … چیست دنیا از خدا غافل شدن! دنیایی که انسان را از یاد خدا غافل می کند، بد است. اما اگر من دنیا را بخواهم تا در آن عبادت کنم، طاعت

کنم، تحصیل علم کنم، به فقرا و زیردستان کمک کنم، و دنیا را مزرعه آخرت قرار دهم، تخم بکارم و در آخرت درو کنم، این دنیا خوب است. این

دنیا قیمتی است. انسان در یک ساعت از عمر دنیا چه قدر می تواند توشه برای آخرتش بردارد. کسانی که به مقامات عالی رسیدند در همین دنیا

رسیدند. اگر دنیا نبود که آنها هم به درجات بالا صعود نمی کردند. پس دنیا هم خوب هست و هم بد. وقتی در روایات و اخبار از دنیا مذمت می شود،

این مذمت برای کسانی است که دنیا را به منظور دنیا می خواهند، کسانی که دنبال حرام هستند، کسانی که حلال و حرام حالیشان نمی شود، کسانی که

ظلم و ستم و غارتگری می کنند، این دنیا بد است، اما دنیایی که شما مؤمنین دارید خوب است.

[ در محضر مجتهدی ، جلد دوم ، انتشارات مستجار ، چاپ سوم ، 1392 ، ص 17 ]