شب دهم از ليالى متبركه و از آن چهار شبى است كه احياء آنها مَندُوب است و درهاى آسمان در اين شب باز است و سنّت است در آن زيارت امام حسين عليه السلام و دعاء يا دائِمَ الْفَضْلِ عَلىَ الْبَرِيَّةِ كه در اعمال شب جمعه آمده است .

روز دهم روز عيد قربان است و بسيار روز شريفى است و اعمال آن چند چيز است :
اوّل : غسل است كه در اين روز سنّت مؤ كد است.

دوّم : نماز عيد است به همان نحو كه در عيد فطر ذكر شد لكن در اين روز مستحب است كه افطار بعد از نماز از گوشت قربانى شود .

سوّم : خواندن دعاهائى كه وارد شده پيش از نماز عيد و بعد از آن و در اقبال ذكر شده و شايد بهترين دعاهاى اين روز دعاى چهل و هشتم صحيفه كامله باشد كه اوّل آن اَللّهُمَّ هذا يَوْمٌ مُبارَكٌ است پس آن را بخواند و دعاى چهل و ششم يا مَنْ يَرْحَمُ مَنْ لا يَرْحَمُهُ الْعِبادُ را نيز بخواند .

چهارم : خواندن دعاى ندبه است .

پنجم : قربانى است كه سنّت مؤ كّد است .

ششم : خواندن تكبيرات است براى كسى كه در منى باشد عقب پانزده نماز كه اوّلش نماز ظهر روز عيد است و آخرش نماز صبح روز سيزدهم و كسانى كه در ساير شهرها هستند بخوانند عقب ده نماز از ظهر روز عيد تا صبح دوازدهم و تكبيرات موافق روايت صحيح در كافى اين است :

اللّهُ اَكْبَرُ اللّهُ اَكْبَرُ لا اِلهَ اِلا اللّهُ وَاللّهُ اَكْبَرُاللّهُ اَكْبَرُاللّهُ اَكْبَرُ ولِلّهِ الْحَمْدُ اللّهُ

خدا بزرگتر از توصيف است …. معبودى جز خدا نيست و خدا بزرگتر است … و ستايش خاص خدا است

اَكْبَرُ عَلى ما هَدانا اَللّهُ اَكْبَرُ عَلى ما رَزَقَنا مِنْ بَهيمَةِ الاْنْعامِ

خدا بزرگتر است بر آنچه ما را راهنمائى كرد خدا بزرگتر است بر آنچه روزى ما كرد از چهارپايان انعام (شتر و گاو و گوسفند)

وَالْحَمْدُلِلّهِ عَلى ما اَبْلانا 

و ستايش خاص خدا است براى آنكه آزمود ما را 

عید قربان، عید شرافت بنى آدم است و کرامت انسانى‏اش؛ جشن رها شدن از قید پدرانى است که جان فرزند خویش را نذر قربان‏گاه‏ها مى‏کردند.

عید قربان، عید سربلند بیرون آمدن از امتحان عبودیت است.

عید قربان، نقطه عطف آزادى است در تاریخ اسارت‏ها و بردگى‏هایى که بر انسان تحمیل شده بود.

عید قربان، سرآغاز حکومت توحید است و تولد ایمان و مرگ تردید.

عید قربان، عید تسلیم است و تعظیم شعایر الهى.

از «این حیوانات که قربانى مى‏کنید، نه گوشت و خونشان، که تقواى شما به خدا مى‏رسد».

قربانى کردن، نماد شکرگزارى است و نماد خاکسارى و ره‏سپارى با دین حنیف ابراهیم علیه‏السلام

قربانى کردن، نماد انفاق است؛ انفاق عزیزترین‏ها و بهترین‏ها؛ که «لَن تَنالُوا البِرَّ حتَّى تُنفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون»؛ نشانه‏اى است براى نشان دادن بندگى و «هم‏صدا با حلق اسماعیل» نواى اطاعت سر دادن.

قربانى کردن، نردبان تقرب است و ذره شدن تا اوج… تا ملکوت… چاقو زیر گلوى «حرص» نهادن است و ریختن خون «بخل»؛ دل از تیرگى‏ها شستن است و تن سپردن به پاکى آب‏هاى طهارت…

آن روز، ابراهیم در کنار آبى‏ترین تصور رسالت خویش، به نمایشى سرخ فراخوانده مى‏شد. آنجا صحنه رقابت آسمان با زمین بود و او باید میان اسماعیل و پروردگارش، یکى را بر مى‏گزید.

محبوب ابراهیم، تحفه‏اى از او خواسته است؛ هدیه‏اى به نازکى حلق مبارک اسماعیل و اراده‏اى به استحکام تیزترین شمشیرها. اینجا نقطه رویارویى همه انسان با شیطان است؛ این عید قربان است؛ عیدى که در آن، توحید ابراهیم، در دو راهى انتخابى سخت مى‏ایستد و ملائک، نفس‏ها را براى تماشا حبس مى‏کنند.

ابراهیم سربلند

اسماعیل و ابراهیم به راه افتاده‏اند. سجاده‏اى به وسعت تمامى زمین، در قربان‏گاه پسر، رو به راه شده است. ابراهیم در برابر رسالت خویش، خم مى‏شود و رکوع مى‏کند تا تیزى شمشیر خویش را دو برابر کند و تحفه‏اى را که براى اثبات صداقت خویش پیش‏کش آورده است، تقدیم کند؛ ولى شمشیر با حلق اسماعیل در نمى‏آمیزد و سرانجام، سربلندى انسان در بلندترین قله تاریخ دلدادگى‏اش اتفاق مى‏افتد.

ابراهیم! امتحان تو، بلنداى سقف عشق را در معمارى بندگى نشان داد و خدا تو را استعاره کرد براى عبرت مدعیان ایمان.

بر پیکر عالم وجود جان آمد

صد شکر که امتحان به پایان آمد

از لطف خداوند خلیل الرحمن

یک عید بزرگ به نام قربان آمد . . .

عیدتان مبارک

امام محمد باقر علیه السلام می فرمایند : هیچ بنده ای نیست که ما را دوست بدارد و ولایت ما را بپذیرد ؛ مگر این که خداوند ، دل او را پاک گرداند و خداوند ، دل هیچ بنده ای را پاک نمی کند مگر این که تسلیم ما شود ، پس اگر تسلیم ما شود ، خداوند او را از سختی حساب سالم نگه می دارد و از هراس بزرگ روز قیامت ایمنش می گرداند . الکافی ، ج 1 ، ص 194

السلام علیک یا ابا جعفر یا محمد بن علی ایها الباقر یابن رسول الله انا توجهنا واستشفعنا وتوسلنا بک الی الله و قدمناک بین یدی حاجاتنا یا وجیها عندالله اشفع لنا عندالله

شهادت جانگداز امام محمّد باقر علیه السلام را به پیشگاه امام عصر (عج) و تمام مسلمانان جهان تسلیت عرض می نماییم .

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا علیه السلام

ولادت شمس الشموس

سال 148ه.ق در مدینه .

مدینه هنوز سوگوار داغ بزرگ و جانکاه امام جعفر صادق علیه السلام بود . آن شب ،شب جمعه ، مدینه ،خانه ی موسی بن جعفر علیه السلام چه غوغایی بود، صدای بال فرشتگان به گوش اهل دل می رسید . نجمه ، درد شیرین تولد فرزند را به جان می خرید و ذکر می گفت .

امام موسی کاظم علیه السلام که دلی پر از درد و داغ داشت ،مشتاقانه منتظر فرزند دلبندش بود که پدر بزرگوارش امام جعفر صادق (علیه السلام) درباره اش فرمودند : « فرزندم ، عالم آل محمد از تو به دنیا می آید . او هم نام جدم امیر المؤمنان  علیه السلام است . کاش من او را درک می کردم . »¹

فدای فرزندی که قدوم  مبارکش ، داغ دل موسی بن جعفر علیه السلام را التیام بخشید و لبخند شوق بر لبانش نشاند ، جان ما به فدای آن پسری که بانوی راهبه ی مسیحی عظمت او را در چهره مادرش سالها قبل از ازدواج  نجمه دیده بود وگفته بود : « او _نجمه_ بانویی است که شایستگی بهترین پسر اهل زمین را دارد . »²

میلاد با سعادت علی بن موسی الرضا علیه السلام بر امام زمان (عج) و امام خامنه ای (مد ظلّه) و تمام مسلمانان جهان مبارک باد .

1 . بحار الانوار ، مجلسی ، ج 49 ، ص 100

2 . الارشاد شیخ مفید ، ج 2 ،ص 357

معصومه تفسیر معصومیت است كه روزگارى در مدینه طلوع كرد، معصومه اقامت غربت است در روزگار غربت نگاه ها، معصومه تفسیر بلند تبعیت است از ولایت.
معصومه نگاه سبزى است كه از معصومیت سرچشمه مى گیرد، معصومه، روزگار دلداگى است واز غربت به قربت رسیدن. معصومه ترجمان بلند عاشوراست و قصه با زینب هم سفرشدن.
معصومه فلسفه شیدایى است و غزل ماندن و بودن، معصومه نگین ایران است كه درقم، شهر اقامه مى درخشد.
معصومه ضریب بالاى ارادت به ولایت است، معصومه، قصه بلند مدینه تا مشهد است.
معصومه انتهاى متبلور است. معصومه سرسلسله تنهایى است، معصومه فانى فى الله است.

معصومه جان! عطر میلاد تو، چون نسیم بهشتی است که مشام دل‏ها را می‏نوازد؛ میلادت مبارک!