…
خیلی ها شملچه را
با غروبش می‌شناسند.
غروب كه می‌شود، سرخی آسمان كه
جای خورشید را می‌گیرد،
حزن عجیبی می‌ریزد در دل‌های عاشق.

آدم انگار دیوانه می‌شود.
انگار یك عالمه حقیقت، یك عالمه ذكر، یك عالمه صدا و ناله می‌خواهند هجوم بیاورند به مغزت و تو در امان نیستی از همه اینها. عجیب است …
آدم در هجوم این همه باشد و لذت ببرد، عشق‌بازی كند، خودش را بیندازد روی خاك و خاك را مشت كند و توی دست هایش بگیرد …

هم پس زده ای مرا زدنیا ی دلت
هم پیش نمی کشد مرا پای دلت
این دور شدن نشانه خوبی نیست
تصمیم بدی گرفته این بار دلت

سید مهدی موسوی

گفتم: «بِدَوم تا تو همه فاصله ها را»

گفتم: «بِدَوم تا تو همه فاصله ها را»
تا زودتر از واقعه گویم گِله ها را

چون آینه پیشِ تو نشستم که ببینی
در من اثرِ سخت ترین زلزله ها را

پُر نقش تر از فرشِ دلم بافته ای نیست
از بس که گره زد به گره حوصله ها را

ما تلخیِ نه گفتن مان را که چشیدیم
وقت است بنوشیم از این پس بله ها را

بگذار ببینیم بر این جغد نشسته
یک بارِ دگر پر زدن چلچله ها را

یک بار هم ای عشقِ من از عقل میندیش
بگذار که دل حل بکند مسئله ها را

                                                                          محمدعلی بهمنی

همه ی خفتند و من دلشده را خواب نبرد
همه ی شب دیده من بر فلک استاره شمرد

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما                         

                                آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

ای یــار مـــا عیــار مـــا دام دل خمـــار مـــا                                     

                             پا وامکــش از کار ما بستان گــــرو دستار مــا              

در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل                                          

                           وز آتـــــش ســودای دل ای وای دل ای وای مـــــا