امام صادق(علیه السلام):وقتى صبح دمید بگو:

?(الحَمدُللّه فالِقِ الإِصباحِ،سُبحانَ رَبِّ المَساءِ وَالصَّباحِ
?اللّهُمَّ صَبِّح آلمُحَمَّدٍ بِبَرَکَةٍ وعافِیَةٍ، وسُرورٍ وقُرَّةِ عَینٍ
?اللّهُمَّ إنَّکَ تُنَزِّلُ بِاللَّیل وَالنَّهارِ ما تَشاءُ،
فَأَنزِل عَلَیِّ و عَلى أهلِ بَیتی
مِن بَرَکَةالسَّماواتِ وَالأَرض
ِ رِزقا حَلالاً طَیِّبا واسِعا تُغنینی بِهِ عَن جَمیعِ خَلقِک)

بحار الأنوارج87/ص356

اَللّٰهُمَ عَجِّلْ لِوَليِّکَ الْفَرَج

 قال الامام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف:

لَیْسَ بَیْنَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ وَبَیْنَ أَحَد قِرابَهٌ، وَمَنْ أَنْكَرَنی فَلَیْسَ مِنّی، وَسَبیلُهُ سَبیلُ ابْنِ نُوح

امام زمان حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف فرمودند:
بین خداوند عزّوجلّ و هیچ كس قرابت و خویشاوندى نیست، هر كه مرا انكار كند از من نیست، و راهِ او راه فرزند نوح است.

•┈┈••✾•???•✾••┈┈•

?كمال الدین، ص۴۸۴، ح۳
?الغیبه، طوسى، ص۲۹۰

?الّلهُـــمَّ عَجِّــــــلْ لِوَلِیِّکَــــــ الْفَــــــــرَج?

  ?تکبیرة الاحرام در نماز واجب است و منظور از آن گفتن «اَللهُ اَکْبَرُ» در آغاز نماز است.

?نگفتن تکبیرة الاحرام در اول نماز چه عمداً و چه سهواً موجب باطل بودن نماز است. همچنین اگر پس از آن که آن را در اول نماز به طور صحیح ادا کرد بار دیگر با فاصله یا بدون فاصله با همان نیت «اللهُ اَکْبَرُ» بگوید نماز باطل است، و فرقی نیست میان این که زیاد گویی عمدی باشد یا سهوی.
 واجبات تکبیره الاحرام:

? تکبیرة الاحرام را باید طوری بخواند که تلفظ به آن محسوب شود، و نشانه‌ی آن این است که خودش بتواند آنچه را می‌خواند و بر زبان جاری می‌کند – اگر دچار سنگینی گوش یا سر و صدای محیط نیست – بشنود.

? تکبیرة الاحرام را باید به عربی صحیح بگوید، و اگر ترجمه‌ی فارسی آن را بگوید یا آن را به عربی غلط بگوید – مثلاً های الله را با فتحه بگوید و یا امثال آن – صحیح نیست.

امام علی عليه السلام فرمودند:

مومن کسی است که:
?کسبش حلال است.
?اخلاقش مهربان و رئوف است.
?قلبش سالم از کینه و کدورت است.
?زیادی مالش را انفاق کند.
?زیادی سخنش را نگه می دارد.
?مردم از شرّش در امان باشند و به خیرش امیدوارند.
? با انصاف با ديگران برخورد مي كند.

?نصایح صفحۀ ۲۸۱

??? غدیر ???

? غدیررا تا قیامت پدران به پسران
حاضران به غائبان برسانند…. ?

تنها ۱۵ روز… به عيدالله الأكبر باقي است

دوشنبه چهارم ذي الحجّة سال دهم هجري قمري، 15 اسفند سال دهم هجري شمسي، چهارم مارس 632 ميلادي

امروز، كاروان پيامبر صلي الله عليه و آله به “مَرُّالظَّهْران” رسيد و تا شب، در آن جا توقّف كرد. آن گاه كاروانيان شبانه به سوي “سَرِف” حركت كردند و به جايي رسيدند كه منزل بعد از آن مكّه معظَّمه بود.

فِراق مدينه با يار به دهمين روزِ خود رسيده است و مسجد زيباي نبوي، ده شبانه‌روز است كه بيفروغ مانده؛ نه پيامبري… نه علي و فاطمه اي… نه حسن و حسيني…

سال ها پيش، پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله، با ورود به مدينه، شروع به ساختن مسجدي كردند، كه قبر شريف آن حضرت اينك در همين مسجد قرار دارد. قسمت شمالي مسجد، محلّ عبادت و صُفّه هاي جنوبي آن، آسايش گاه مهاجراني بود كه از مكّه با رسول خدا صلي الله عليه و آله كوچ كرده بودند و در مدينه منزلي نداشتند يا محلّ خوابِ انصار فقير و بي بضاعت بود.

آري، مسجد رسول خدا در مدينه استراحت گاه چهارصد فقير و بينوا بود كه هر يك از آن ها از طريقِ كسب و كار يا با كمك از بيت المال مسلمانان و غنايم جنگي به تدريج، سرماي هاي به دست مي آوردند و منزلي ميگرفتند.

در كنار اين مسجد، خانه هاي جمعي از مهاجران و انصار قرار داشت كه برخي از ايشان براي افتخار، از خانه هاي خود روزنه ها و درهايي به خانه خدا باز كرده بودند… جبریيل نازل شد و چنين پيام آورد: درهاي اين خانه ها به مسجد، همگي بسته شود؛ جز در خانه علي عليه السلام.

جماعتي به اعتراض سخناني گفتند. اين سخنان به گوش پيامبر صلي الله عليه و آله رسيد. پس فرمودند:

«اي مردم! بدانيد كه من فرمان يافتهام جز در خانه علي، در خانه همه مهاجران و انصار را به مسجد ببندم. شنيدهام كه برخي از شما سخناني گفته ايد! به خدا سوگند من از خود نه دري را بستم و نه دري را گشودم؛ بلكه اين فرماني از سوي خداوند است كه بايد پيروي كنم.»

مدارك علماي شيعه: بحارالانوار/1/صص20و23 و برخي از مدارك اهل سنّت: صحيح ترمذي/2/ص301، مستدرك الصحيحين/3/صص116