راه جذب جوانان به مسجد از دیدگاه مقام معظم رهبرحفظه الله 

برويد سراغ مخاطبتان، زبان ويژه او را پيدا كنيد و اگر ديديد سخت است، يك راه ميان برداريم و آن زبان خوش است. زبان خوش. خيلي جاي دوري نرويم. مسجد بنده، هميشه مملو از جوانها بود. آنهايي كه سنشان كفاف بدهد، مي دانند. هيچ وقت مسجدي كه بنده نماز مي خواندم، بعد از نماز مغرب و بين نماز مغرب و عشا، توي مسجد جا نبود. هميشه بيرون مسجد جمعيت بود، صدي هشتاد هم، جوان براي خاطر اين كه با جوان تماس مي گرفتم. آن روزها ، سالها، آنوقتها مد شده بود پوستينهاي وارونه، جوانهاي خيلي آلامد، مي پوشيدند . يك جواني از اين پوستين وارونه يي ها، آمده بود صف اول نماز، پشت سجاده نشسته بود. يك حاجي محترم بازاري هم كه خيلي مرد فهميده اي بود – خيلي خوشم مي آمد كه او مي آيد صف اول مي نشيند – آن هم نشسته بود. ديدم او رويش را كرد به گوش جوان، يك چيزي گفت، اين جوان مضطرب شد. گفتم چي گفتي؟ جوان گفت: هيچ چيز او هم گفت هيچ چيز. گفتم:‌نه، چي گفتي؟ فهميدم كه آين آقا به او گفته كه شما مناسب نيست با اين لباس صف اول بنشينيد. گفتم نه آقا، نه ، نه. اتفاقا شما مناسب است همين جا بنشينيد، تكان نخور از اين جا، گفتم حاجي چرا مي گويي جوان برود عقب؟ بنشين همين جا. بگذار بدانند كه جوان پوستينه وارونه هم مي تواند بيايد نماز جماعت بخواند و به ما اقتدا كند. اگر پول نداريم، اگر امكانات هنري نداريم، اگر فعلا ترجمه قرآن به زبان سعدي زمانه نداريم، اخلاق كه مي توانيم داشته باشيم برادرها! «المومن بشره في وجهه و حزنه في قلبه» آن، آني را كه بايد ابراز كنيد، با اخلاق، برويد سراغ اين جوانها، بريد سراغ دلهاي اينها، روحهاي اينها، وراي قالبهاي اينها. آن وقت تبليغ انجام خواهد شد. (26/3/76

روزی شیخ جعفر شوشتری را دیدند که در کنار جویی نشسته و بلند بلند گریه می‌کند. شاگردان شیخ، با دیدن این اوضاع نگران شدند و پرسیدند:

استاد، چه شده كه اين ‌گونه اشك می‌ريزيد؟ آيا کسی به شما چیزی گفته؟

شیخ جعفر درمیان گریه‌ها گفت:آری… یکی از لات‌های این اطراف حرفی به من زده که پریشانم کرد.

همه با نگرانی پرسیدند: مگرچه گفت؟ شیخ در جواب می‌گويد: او به من گفت: شیخ جعفر، من همانی هستم که همه می‌گویند، آیا تو هم همانی هستی که می‌گویند؟! و اين سوال حالم را عجيب دگرگون كرد.

بياييد ما نيز این سؤال را از خودمان بپرسیم: آیا ما، همانی هستیم که همه می‌گویند؟!

همه می‌گویند هستي شیعه امام اوست و تمام زندگی شیعه در امامش خلاصه می‌شود، می‌گویند: شیعه جز خشنودي مولایش هوای دیگری در سر ندارد. می‌گویند تنها آرزوي شیعه ظهور مولايش می‌باشد و لحظه لحظة عمرش را با یاد آن حضرت سپري می‌نمايد.

حقيقتاً آیا چنین حالاتی را در خود سراغ داریم؟آیا عنوان شیعه برازندة ما هست؟و در يك كلام آیا ما همانی هستیم که همه می‌گویند؟

و امروز پنجشنبه ای دیگریست
و دلخوشند به این پنجشنبه ها،
آنانکه روزی بودند…
فقط خاطره اند در ذهن،
حسرتی بزرگ بر دل،
و تصویری در قاب،
تا یادی کنیم با یک فاتحه،
یک صلوات و یک خدابیامرزدش.
روزگاری می آید که ما هم دلخوشیمان به همین پنجشنبه ها.شادی روح عزیزان از دست رفته که روزی در کنارمان بودن و اکنون جایشان خالیست صلوات

باز باران بی ترانه

باز باران با تمام بی كسی های شبانه …

می خورد بر آن تنها …

 می چكد بر فرش خانه …

 باز می آید صدای چك چك غم …

 باز ماتم …

 من به پشت شیشه ای تنهای تنها

 از همه دنیا و سختیها رمیده …

نمی دانم ,

نمی فهمم ,

 چرا مردم!

نمی فهمند كه آن كودك …

 كه زیر ضربه شلاق باران سخت می لرزد,كجای لذتش زیباست؟

در گذشت تعدادی از هموطنان مان رادر سانحه ریزش معدن که باعث بارانی شدن چشم هایمان گردید تسلیت می گوییم……………….

برای دنیایتان هم که شده  سحرها بیدار شوید !
آیة الله نصرالله شاه آبادی نقل می کنند :
موضوع دیگری که مرحوم والد به آن عنایت ویژه ای داشتند و آن را در قرب به حق مؤثر می دانستند، بیداری شب و سحر خیزی بود…
می فرمودند:
« اگر برای نافله ی شب بیدار شدید برای نافله خواندن آمادگی روحی ندارید، بیدار بمانید. بنشینید، حتی چای بخورید. انسان بر اثر همین بیداری، آمادگی برای عبادت را پیدا می کند.»

همچنین می فرمودند:
« بیداری سحر، هم برای مزاج مادی مفید است و هم برای مزاج معنوی.»

در منبرهایشان مکررا” می فرمودند:
« برای دنیایتان هم که شده، سحرها بیدار شوید. چون بیداری سحر، وسعت رزق، زیبایی چهره و خوش اخلاقی می آورد»