به یاد همه پدر ومادران اسیر خاک

بزرگ بود و از اهالی امروز بود
و با تمام افقهای باز نسبت داشت

و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید
صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود

و او به شیوه باران پر از طراوت تکرار بود

و بارها دیدیم
که با چه قدر سبد
برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت
ولی نشد

که روبروی وضوح کبوتران بنشیند

و رفت تا لب هیچ
و پشت حوصله نورها دراز کشید

و هیچ فکر نکرد
که ما میان پریشانی تلفظ درها

برای خوردن یک سیب
چه قدر تنها ماندیم

سهراب سپهری