شخصی که اهل خراسان بود، از راه دور با رنج فراوان آمد، خدمت امام باقر(ع) -عشق به اهل بیت او را کشانده بود-؛ در حالی که چون با پای پیاده آمده بود، کفش‌هایش از بین رفته و

پایش ترک خورده و پاشنه آن، شکاف زیادی برداشته بود، آمد خدمت امام با یک عشق و ولعی، خدا را شکر کرد که بالاخره به مقصود خودش رسید. بعد پایش را نشان داد با آن شکاف‌ها

که خون آمده بود و عرض کرد: یابن رسول‌الله! چیزی مرا به اینجا نیاورد جز محبّت شما اهل‌ بیت که از خراسان تا اینجا پیاده آمده‌ام، امام باقر علیه السلام فرمود : به خدا سوگند ، اگر

سنگی ما را دوست بدارد خداوند آن را با ما محشور می کند و بعد فرمود : آیا دین چیزی جز محبّت است؟ [ تفسیر العیاشی ، ج1،ص167 . ]