یگانگی ارواح شیعیان و تاثر آنها در قبال مصائب یکدیگر
احمَدُ بنُ ابی عبدِالله البرقی عَنْ أَبِيهِ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَيُّوبَ عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبَانٍ الْكَلْبِيِّ عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ الْجُعْفِيِّ قَالَ: تَنَفَّسْتُ بَيْنَ يَدَيْ أَبِي جَعْفَرٍ ع ثُمَّ قُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أَهْتَمُّ مِنْ غَيْرِ مُصِيبَةٍ تُصِيبُنِي أَوْ أَمْرٍ يَنْزِلُ بِي حَتَّى يَعْرِفُ ذَلِكَ أَهْلِي فِي وَجْهِي وَ يَعْرِفُهُ صَدِيقِي قَالَ نَعَمْ يَا جَابِرُ قُلْتُ وَ مِمَّ ذَاكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ وَ مَا تَصْنَعُ بِذَاكَ قُلْتُ أُحِبُّ أَنْ أَعْلَمَهُ فَقَالَ يَا جَابِرُ إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ الْمُؤْمِنَ مِنْ طِينَةِ الْجِنَانِ وَ أَجْرَى فِيهِمْ مِنْ رِيحِ رَوْحِهِ فَلِذَلِكَ الْمُؤْمِنُ أَخُو الْمُؤْمِنِ لِأَبِيهِ وَ أُمِّهِ فَإِذَا أَصَابَ تِلْكَ الْأَرْوَاحَ فِي بَلَدٍ مِنَ الْبُلْدَانِ شَيْءٌ حَزِنَتْ عَلَيْهِ الْأَرْوَاحُ لِأَنَّهَا مِنْهُ.
جابر جُعفی می گوید: در حضور امام باقر علیه السلام آهی کشیدم و گفتم: ای فرزند رسول خدا[ گاهی] غمگین می شوم بدون اینکه مصیبتی به من رسیده باشد و یا اینکه امر [ناگواری] بر من نازل شده باشد تا جایی که اهل و عیالم [اثر] آن را در چهره ام می بینند و دوستم آن را می فهمد. حضرت فرمود: آری،[چنین است] ای جابر. گفتم: آن اندوه از چیست ای فرزند رسول خدا؟ فرمود: می خواهی چه کار؟ گفتم: دوست دارم علّتش را بدانم.
حضرت فرمود: ای جابر، به راستی که خداوند جنس مؤمن را از خاک بهشت آفرید و از نسیم روح خود در [وجود] ایشان جاری ساخت به همین علت مؤمن برادر مؤمن است از جانب پدر و مادر! پس هر گاه به [برخی از] آن ارواح در سرزمینی از سرزمین ها چیزی [از مصائب] برسد [همه آن] ارواح از آن [مصیبت] اندوهگین می شوند زیرا که این جزئی از آن است.
الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج2 ؛ ص166
المحاسن ؛ ج1 ؛ ص133