عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ صلوات الله علیهما:‏ 

أَنَّ قَوْماً أَتَوْهُ مِنْ خُرَاسَانَ فَنَظَرَ إِلَى رَجُلٍ مِنْهُمْ قَدْ تَشَقَّقَتَا رِجْلَاهُ فَقَالَ لَهُ مَا هَذَا؟
فَقَالَ بُعْدُ الْمَسَافَةِ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ وَ اللَّهِ مَا جَاءَ بِي مِنْ حَيْثُ جِئْتُ إِلَّا مَحَبَّتُكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ.
قَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام أَبْشِرْ فَأَنْتَ وَ اللَّهِ مَعَنَا تُحْشَرُ.
قَالَ مَعَكُمْ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؟
قَالَ نَعَمْ، مَا أَحَبَّنَا عَبْدٌ إِلَّا حَشَرَهُ اللَّهُ مَعَنَا وَ هَلِ الدِّينُ إِلَّا الْحُبُّ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ «قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ‏».

گروهی از خراسان خدمتِ امام باقر علیه السلام رسیدند. پس امام به فردی از آنها نگاه کرد که پاهایش ترک خورده بود و فرمود: [سببِ] این چیست؟
مرد گفت: دوریِ راه ای فرزند رسول خدا. و به خدا قسم که مرا از جایم [نزدِ شما] نکشانده مگر محبتِ شما اهل بیت.
امام علیه السلام به او فرمود: مژده باد تو را که به خدا سوگند همراهِ ما محشور خواهی شد.
مرد گفت: همراهِ شما یابن رسول الله؟
امام فرمود: آری، بنده ای ما را دوست نمی دارد مگر آنکه خداوند او را با ما محشور خواهد کرد و آیا دین چیزی جز محبت است، خداوند [در کتابش] چنین فرموده: «بگو: اگر خدا را دوست می داريد از من پيروى كنيد تا او نيز شما را دوست بدارد – آل عمران 31».

دعائم الإسلام، ج‏1، ص71
تفسير العياشي، ج‏1، ص167
بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏27، ص95