پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) فرمود:«کسی که پای مادرش را ببوسد؛مثل این است که آستانه کعبه را بوسیده است».( گنجینه جواهر )

 و نیز فرمود:

« هر کس پیشانی مادر خود را ببوسد،از آتش جهنم محفوظ خواهد ماند».(نهج الفصاحة)

 در حدیث دیگری فرمود:«کسی که قبر والدین خود را در هر جمعه زیارت کند، گناهانش بخشیده می شود و از نیکوکاران نوشته شود.(? مستدرک الوسائل، ج 2)

مرحوم آیت الله مجتهد تهرانی

عن علي عليه السلام قال : عليك بلزوم اليقين و تجنب الشك فليس للمرء شي ء اءهلك لدينه من غلبة الشك علي يقينه ؛(1)
امام علي عليه السلام فرموده است :
((بر تو باد به ملازمت يقين و دوري جستن از شك ، چه آن كه هيچ چيزي براي نابود ساختن دين آدمي بدتر از شك و ترديد نيست .))
افراد فاسد و گمراه كننده وقتي مي خواهند كسي را از صراط مستقيم منحرف نمايند و او را به راه باطل سوق دهند، اول با وسوسه هاي خائنانه يقينش را متزلزل مي كنند و گرفتار شك و ترديدش مي نمايند، سپس بذر تجري را در ضميرش مي افشانند و او را به راهي كه خلاف حق و مصلحت است سوق مي دهند.
حضرت آدم عليه السلام يقين داشت كه خداوند او را از نزديك شدن به شجره منهيه منع فرموده است ، اما شيطان وقتي خواست او را اغفال كند و به كار ناروا وادارش نمايد، به وي گفت : درختي را كه تو از آن اجتناب مي نمايي ، ((شجره خلد)) است و اگر از ميوه آن بخوري هميشه در بهشت مي ماني و براي آن كه آدم و حوا را نسبت به گفته خود مطمئن نمايد، قسم ياد كرد و گفت : ((من خيرخواه شما دو نفر هستم .))
با اين وسوسه شيطاني يقين آدم عليه السلام متزلزل گرديد و دچار شك و ترديد شد و از ميوه ممنوعه استفاده نمود و در نتيجه از بهشت بيرون شد.
علي عليه السلام عمل آدم را در عبارتي كوتاه بيان فرموده :
فباع اليقين بشكّه و العزيمة بوهنه و استبدل بالجذل وجلا و بالاغترار ندما؛(2)
((آدم عليه السلام يقين خود را با شك معامله كرد و تصميم خويشتن را به سستي مبدل ساخت ، فرح و شادي اش را با ترس معاوضه كرد و پشيماني جايگزين غرورش گرديد.))(3)


1- غررالحكم ، ص 483.
2- نهج البلاغه ، ص 42.
3- شرح و تفسير دعاي مكارم الاخلاق ، ج 1، ص266.

امام صادق عليه السلام:اَلْحِلْمُ سِراجُ اللّه ِ… وَالْحِلْمُ يَدورُ عَلى خَمْسَةِ أَوْجُهٍ: أَنْ يَكونَ عَزيزافَيَذِلَّ أَوْ يَكونَ صادِقا فَيُتَّهَمَ أَوْ يَدْعُوَ إِلَى الْحَقِّ فَيُسْتَخَفَّ بِهِ أَوْ أَنْ يُؤْذى بِلا جُرْمٍ أَوْأَنْ يُطالِبَ بِالْحَقِّ وَيُخالِفوهُ فيهِ، فَإِنْ آتَيْتَ كُلاًّ مِنْها حَقَّهُ فَقَدْ اَصَبْتَ… ؛

بردبارى چراغ خداست… پنج چيز است كه بردبارى مى طلبد: شخص عزيز باشدو خوار شود، راستگو باشد و نسبت ناروا داده شود، به حق دعوت كند و سبكش بشمارند،بى گناه باشد و اذيت شود، حق طلبى كند و با او مخالفت كنند. اگر در هرپنج مورد، به حق رفتار كنى، بردبار هستى… .[بحارالأنوار، ج ۷۱، ص ۴۲۲، ح۶۱]

امام صادق عليه السلام فرموده‌اند:
سخن سه گونه است
راست و دروغ و اصلاح ميان مردم به آن حضرت عرض شد.قربانت اصلاح ميان مردم چيست؟ فرمودند: از كسى سخنى درباره ديگرى مى شنوى كه اگر سخن به گوش او برسد، ناراحت مى شود. پس تو آن ديگرى را مى بينى و بر خلاف آنچه شنيده اى، به او مى گويى از فلانى شنيدم كه در خوبى تو چنين و چنان مى گفت.
اَلكَلامُ ثَلاثَةٌ صِدقٌ وَكِذبٌ وَ إِصلاحٌ بَينَ النّاسِ قالَ
قيلَ لَهُ جُعِلتُ فِداكَ مَا الصلاحُ بَينَ النّاسِ؟ قالَ تَسمَعُ مِنَ الرَّجُلِ كَلاما يَبلُغُهُ فَتَخبُثُ نَفسُهُ، فَتَلقاهُ فَتَقولُسَمِعتُ مِن فُلانٍ قالَ فيكَ مِنَ الخَيرِ كَذا وَ كَذا، خِلافَ ما سَمِعتَ مِنهُ؛
(كافى، ج2، ص 341، ح 16)

می گویند روزی فقیری به در خانه تاجری رفت تا پولی به عنوان صدقه به او بدهند. در پشت در شنید که تاجر با افراد خانواده خود دعوا می کند که چرا فلان چیز کم ارزش را دور ریخته اند.

فقیر حساب کار خود را کرد و پیش خود گفت: «وقتی صاحبخانه با افراد خانواده اش سر یک چیز کم ارزش دعوا می کند، دیگر چه انتظاری باید داشته باشم که چیزی به من ببخشد؟!اتفاقاً تاجر در همان لحظه از خانه خارج شد. مرد فقیر را دید از او پرسید: چه می خواهی؟ فقیر گفت: کمک و صدقه می خواستم؛ اما حالا نمی خواهم.
تاجر گفت: چرا؟
فقیر گفت: من حرف هایی را که با افراد خانواده ات می زدی، شنیدم.
تاجر خندید و مبلغی پول به فقیر داد.
و گفت: حساب به دینار، بخشش به خروار.
این مَثل وقتی به کار می رود که آدم توانگری در عین این که حساب و کتاب مال خود را دارد، در زمان مناسبش هم بی حساب بخشش می کند .
و این به نظر عده ای که قصد سودجویی از او را دارند، خوش نمی آید.