بی اعتنایی سینما به مهدویت، ظرفیت عظیمی از حرکت به سوی ظهور را از بین می برد.

سهم سینمای ما در این میان چقدر است؟

سینمای ما در این زمینه کار قابل توجهی نداشته است. در حالی که سینمای غرب با ساخت آثار متعدد در زمینه آخرالزمان مفاهیم تحریف شده خود را در قالب های جذاب و پرزرق و برق درباره انتظار منجی و مفهوم آخرالزمان بر اساس نگاه توراتی و انجیلی به خورد مردم دنیا می دهد و بر افکار عمومی دنیا تاثیر می گذارد.

آنها حتی لیبرال دموکراسی را به عنوان «منجی بشریت» معرفی می کنند. در بعضی فیلم ها آمریکا منجی عالم بشریت می شود و به این ترتیب عده زیادی را در دام دروغ های بزک کرده و جذاب سینمای هالیوود می اندازد.

متاسفانه، در سینمای ایران تعداد فیلم هایی که مستقیم یا غیرمستقیم به موضوع «انتظار» و «مسایل آخرالزمان» و« ظهور» پرداخته باشد بسیار اندک و انگشت شمار است به عنوان مثال فیلم هایی مانند «قدمگاه» ساخته آقای محمدمهدی عسگرپور که مستقیما به موضوع انتظار پرداخته است یا «بوی پیراهن یوسف» آقای حاتمی کیا که غیرمستقیم موضوع مهدویت و انتظار را مطرح کرده است یا انیمیشن «شاهزاده رم». اما در مقابل، سینمای غرب روز به روز جدی تر و با انگیزه بیشتری به این موضوع می پردازد و افکار و عقاید خود را در بسته بندی های جذاب و زیبا ارایه می دهد.

 چه راهکاری برای از بین بردن این گسست وجود دارد؟

اولا باید گفت متاسفانه انگیزه ای برای حمایت از سینماگران و ساخت فیلم هایی با مفهوم واقعی انتظار، وظایف منتظران، مسایل مرتبط به دوران غیبت و معرفی چهره منجی ِتشیّع و حرکتی معرفتی، دقیق و هنری برای مقابله با اقدامات مهدی ستیزانه غرب و سینمای هالیوود به چشم نمی خورد. شاید امیدی هم به بسیاری از افراد نباشد. چراکه با وجود نگاه های سکولار، غربزده و تحفیرپذیر در سینمای امروز ما، امید داشتن به برخی افراد، شاید ساده اندیشی و ساده لوحی به نظر آید.

با این توصیف بهتر است که جوانان مومن و انقلابی ما در قالب کار فرهنگی و طبق دستور مقام معظم رهبری برای کار فرهنگی آتش به اختیار، در قالب جشنواره فیلم عمار وارد این عرصه شده و باب رقابتی برای ساخت فیلم هایی با مضامین مهدوی و آخرالزمانی بگشایند.