گویند قدر عافیت کسی داند که به مصیبت گرفتار شود

و من قدر بودن با تو را هنگامی فهمیده ام که در منجلاب گناه غرق شده بودم

و اکنون که در آغوش توام
یعنی خطایم را پوشانده ای و توبه ام را پذیرفته ای، ای ستار العیوب و ای قابل التّوب …
.
.
.
استغفرالله ربی و اتوب الیه
الهی و ربی من لی غیرک