اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى‏ عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ سَیِّدِ الْعابِدینَ، الَّذىِ اسْتَخْلَصْتَهُ‏ لِنَفْسِکَ، وَجَعَلْتَ مِنْهُ اَئِمَّةَ الْهُدىَ، الَّذینَ یَهدوُنَ بِالْحَقِّ، وَبِهِ یَعْدِلوُنَ، اخْتَرْتَهُ لِنَفْسِکَ، وَطَهَّرْتَهُ مِنَ الرِّجْسِ، وَاصْطَفَیْتَهُ وَجَعَلْتَهُ هادِیاً مَهْدِیّاً، اَللّهُمَّ فَصَلِّ عَلَیْهِ اَفْضَلَ ما صَلَّیْتَ عَلى‏ اَحَدٍ مِنْ ذُرِّیَةِ اَنْبِیآئِکَ‏ حَتّى‏ تَبْلُغَ بِهِ ما تَقَرُّ بِهِ عَیْنُهُ فِى الدُّنْیا وَالْأخِرَةِ، اِنَّکَ عَزیزٌ حَکیمٌ.

بنا بر روایت مشهور امام سجاد(علیه السلام) در 25 محرّم الحرام سال 94 هـ .ق. به شهادت رسیدند. آن حضرت پس از گذراندن عمری پر برکت که در یکی از حساس‌ترین دوره‌های تاریخ اسلام واقع شد، ویژگی‌های مهمی در بین مردم داشتند؛ زیرا فضایل و مکارم اخلاقی آن حضرت در هر مجلس و محفلی بیان می‌شد و امام در دل‌ها و عواطف مردم جا گرفته بود. این وضع بر امویان بسیار سخت بود و آنها را می‌رنجاند و از همه کس بیشتر ولید بن عبدالملک، کینه امام را در دل داشت که بارها می‌گفت: «من تا وقتی علی بن الحسین‌(علیه السلام) در دنیا باشد راحت نیستم».
از این رو وقتی ولید زمام سلطنت را به دست گرفت، مصمم شد امام را مسموم کند؛ لذا زهر کشنده‌ای برای کارگزارش در مدینه فرستاد و به او دستور داد تا آن را به امام بخوراند و آن نانجیب نیز دستور ولید ملعون را عملی کرد. زهر در بدن نازنین امام کارگر شد و بدین صورت حضرت سید الساجدین، علی بن الحسین‌(سلام الله علیها) در 57 سالگی در مدینه طیبه به شهادت رسیدند.
از پیکر پاک امام سجاد‌(علیه السلام) در شهر مدینه تشییع بی‌نظیری شد. توده‌های مردم از مناطق مختلف بر جنازه آن حضرت حاضر شدند و همگی با دل‌های پریشان و شکسته در هاله‌ای از اشک با امام مظلوم خویش وداع کردند. امام باقر(علیه السلام) بدن مطهر پدر گرامیشان را در قبرستان بقیع در کنار قبر عمویشان حضرت مجتبی‌(علیه السلام) به خاک سپردند.

^{تحلیلی از زندگانی امام سجاد (علیه السلام)، باقر شریف قرشی: ج 2، ص 716.}