قلم نوری چیست؟

اگر یک گرافیست قدیمی باشید و تجربه کار با مداد و قلم و گچ و خلاصه ابزارهایی را که حالا دیگر قدیمی به نظر می رسند داشته باشید، حتما خیلی وقت ها وقتی دارید با کامپیوتر طرحی را آماده می کنید دلتان برای آن روز ها تنگ می شود و با خودتان آرزو می کنید ای کاش می توانستید لذت کار کردن با قلم و کاغذ را به همراه راحتی کار کردن با کامپیوتر یکجا داشته باشید.

البته این آرزو به هیچ وجه آرزوی محالی نیست و می توانید به راحتی با خواندن این مقاله به این نتیجه برسید که از تکنولوژی هر کاری بر میاید، حتی زنده کردن خاطرات قدیمی. ابزارهای جدید در شکل های قدیمی جدا از لذت بخش بودن کار با قلم و کاغذ، شاید خیلی چیزهایدیگر باشد که شما را گاهی ترغیب به استفاده از آن ها کند. یکی از این موارد کنترل خیلی خوبی است که معمولا بر روی آن ها دارید.

موس کامپیوتر هر چند به خوبی از عهده انجام خیلی کار ها بر می آید اما هر گز نمی تواند بعضی از کارها را انجام دهد. برای مثال شما نمی توانید با فشار دادن موس بر روی میز خطوط پر رنگ تری رسم کنید (درست مانند کاری که می توان با مداد انجام داد) و یا اینکه با تغییر دادن جهت و شکل نگهداری آن، به خط هایی که می کشید طرح بدهید. البته خیلی از چیزهای دیگر هم هستند که شما طراحان حرفه ای حتما بهتر از من می دانید. اما یک تخته گرافیکی (یا قلم نوری) می تواند همه این کارها را به راحتی انجام دهد. شما هم حس خوب کار کردن با ابزارهای قدیمی را به دست خواهید آورد، هم کنترلی عالی بر روی تک تک خطوطی که بر روی کار می کشید خواهید داشت و هم در نهایت سهولت و سرعت استفاده از کامپیوتر را از دست نخواهید داد.

یک تخته گرافیکی (تخته دیجیتالی، پد گرافیکی، تخته طراحی و یا حتی قلم نوری) یک ابزار جانبی است که می توان از طریق آن داده ها را،درست مانند موس و صفحه کلید، به کامپیوتر وارد کرد. با استفاده از این تخته می توان تصاویر و کارهای گرافیکی را به راحتی با دست کشید. دقیقا همان حالتی که پیش از این تصاویر را با مداد بر روی کاغذ می کشیدید. به علاوه، این تخته ها می توانند برای امضا کردن و شناسایی امضا نیز به کار روند.

یک تخته گرافیکی (که قلم و صفحه نیز خوانده می شود) از یک صفحه تخت و صاف و یک قلم با نوک مخصوص تشکیل شده است که می توان با استفاده از این قلم مخصوص بر روی صفحه ی تخت نقاشی کرد. البته تصاویر بر روی خود این تخته نشان داده نمی شوند بلکه بر روی صفحه نمایش کامپیوتر ظاهر می شوند. با این حال حتی برخی از مدل های تخته های گرافیکی هستند که یک صفحه نمایش مخصوص همراه خود دارند که می توانید آثار حرکت قلم بر روی صفحه را هم روی آن ببینید.

در بسیاری از موارد این تخته ها کاملا جایگزین موس شده و به عنوان یک ابزار نقطه یاب در کامپیوتر مورد استفاده قرار می گیرند. تاریخچه و پیش زمینه تخته های گرافیکی در گذشته با نام های “اسپارک” یا تخته های صوتی نیز شناخته می شدند.

در این تخته ها از قلم های مخصوصی استفاده می شد که بوسیله یک دوشاخه جرقه زن صداهای بسیار کمی تولید کردند. سه میکروفون با آرایش مثلثی در اطراف این جرقه زن قرار داده می شد تا صدای تولید شده در فضا را بگیرد. این سیستم بسیار پیچیده و پر هزینه بود و صداها و نویزهای خارجی نیز بر روی حسگرها تاثیر می گذاشت و دقت کار را پایین می آورد. اولین صفحه الکترونیکی مخصوص نوشتن “Telautograph” نام داشت که در سال ۱۸۸۸ توسط الیشا گری اختراع شد.

الیشا گری با الکساندر گراهام بل مخترع تلفن هم عصر بوده است. اولین تخته گرافیکی که شبیه به نمونه های حال حاضر بود و برای نوشتن با دست در داخل کامپیوتر استفاده می شد،” Styalator” نام داشت که در سای ۱۹۵۷ ساخته شد. نسل بعدی ( که اولین تخته دیجیتالی نیز به حساب می آید ) تخته RAND نام داشت که البته با نام Grafacon نیز شناخته می شد.

البته این نمونه که در سال ۱۹۶۴ ساخته شد صرفا مخصوص انجام کارهای گرافیکی بود. تخته RAND از یک صفحه صاف تشکیل شده بود که شبکه ایی از سیم در زیر آن وجود داشت و خصوصیات افقی و عمودی را در یک محدوده کوچک مغناطیسی شناسایی و رمز گشایی می کرد. قلم نوری سیگنال های مغناطیسی را دریافت می کرد و سپس آنها را به صورت اطلاعات کد گذاری شده برمی گرداند.

این دستگاه های دیجیتال ساز (دستگاه هایی که اطلاعات آنالوگ را به اطلاعات دیجیتال تبدیل می کنند) در اواسط دهه ی ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ بسیار مورد توجه کاربران قرار گرفت و عنوان هوشمندترین دستگاه دیجیتال ساز را به خود اختصاص داد.

در این دوران دستگاهی با نام BitPad توسط شرکت Summagraphics تولید شد. این دستگاه به عنوان یک ابزار برای وارد کردن اطلاعات به کامپیوتر و یک وسیله کمکی برای کامپیوتر مورد استفاده گرفت. البته کارایی آن دقیقا مانند تخته های گرافیکی بود. نرم افزارهایی مثل AutoCAD نیز بر اساس کارایی همین دستگاه ها ساخته شد.

همچنین Summagraphics یک BitPad با نام OEM تولید کرد به همراه کامپیوترهای Apple و به عنوان یک وسیله مورد نیاز برای Apple ll فروخته می شد. در این تخته ها از تکنولوژی الاستیسیته مغناطیسی استفاده شده بود که در ساخت آن از سیم های مخصوصی استفاده می شد که از آلیاژ خاصی ساخته شده بودند. این سیم ها دور یک لایه جامد و سفت پیچیده شده بودند تا بتوانند به درستی محل قرار گرفتن قلم نوری بر روی صفحه دیجیتالی را مشخص کنند. این تکنولوژی قادر بود تا محور Z یا عمق را نیز تشخیص دهد.

تشخیص محور Z به این معنی بود که این ابزار می توانست میزان فشار را نیز احساس کرده و بر این اساس کلفتی و نازکی خطوط رسم شده را مشخص نماید. اولین تخته گرافیکی مخصوص کامپیوترهای خانگی Koala Pad نام داشت. با وجود اینکه طراحی این تخته مخصوص Apple ll بود اما می توانست به همراه تمامی کامپیوتر های خانگی که از تصاویر گرافیکی پشتیبانی می کردند نیز مورد استفاده قرار گیرد. برای مثال در کامپیوترهای رنگیTRS-۸۰ و Commodore ۶۴ و خانواده ۸ بیتی Atari از Koala از این تخته استفاده شد. این تخته ها با جدیت و رقابت شدیدی بین تولید کنندگان ساخته شد اما در این بین شرکت Atari توانست بهترین محصول را تولید کند. در دهه ۸۰ شرکت های مختلفی تخته های گرافیکی بسیاری را تولید کردند و امکانات بیشتری مانند شناسایی دست خط را نیز به آنها اضافه کردند.

منبع: پرشین تاتس