حضرت زهرا سلام الله علیها:
خِیارُکم اَلیَنُکم مَناکِبَةً وَ اَکرَمُهم لِنِسائِهِم؛
بهترین شما کسی است که در برخورد با مردم نرم تر و مهربان تر باشد و ارزشمندترین مردم کسانی هستند که با همسرانشان مهربان و بخشنده اند.

عوالم العلوم و المعارف ج11 ، ص909

ای كاش توان آن را داشتیم كه از عرش تا فرش را برایت گلباران كنیم و بر دستان پر از مهر و عاطفه ات كه مظهر عشق و ایثار است بوسه زنیم تو در تمام طول سالهای عمرمان و حتی در نبود مادرمان، همچون خورشیدی بر زندگیمان تابیدی. روز پدر را با سبدی از گلهای یاس و نرگس تبریك می گوییم.

اعتکاف، محو خود خواهى در امواج بلند خداگرایى و خدمت‏ به امت اسلامى است.  اعتکاف، بیرون رفتن از خانه خویش و مصمم شدن بر حضور در خانه حضرت حق است. عبادتى مستحبى و تقرب جویانه و داوطلبانه است که روزه روز سوم آن رنگ وجوب مى ‏گیرد. اعتکاف، گریز از لذت گرایى و مهار حس خود محورى و برترى جوئى و بازگشت از قبله دنیاگرایان به سمت و سوى قلب و قبله هستى است. خود سازى، محاسبه نفس، توبه و نیایش، نماز و تلاوت قرآن و استمداد از آستان قدس ربوبى از دیگر برکات‏ اعتکاف است.  اسلام، فکر جدایى از زندگى دنیا و گوشه نشینى و کناره گیرى از مردم و به تعبیر دیگر رهبانیت را باطل و ناپسند اعلام کرد، اما اعتکاف را بعنوان فرصتى براى بازگشت‏ به خویش و خداى خویش قرار داد، تا کسانى که از هیاهو و جنجال هاى زندگى مادى خسته مى ‏شوند، بتوانند چند صباحى با خداى خود خلوت کنند و جان و روح خود را با خالق هستى ارتباط دهند .اعتکاف شرایطی را فراهم می کند تا انسانها با توشه معنوى و اعتقادى راسخ و ایمان و امیدى بیشتر، به زندگى خود ادامه داده ، خود را براى صحنه‏ هاى خطر و جهاد در راه خدا آماده سازند ، همیشه با یاد خدا تلاش کنند ، خود را در محضر پروردگار ببینند ، از نافرمانى او بپرهیزند و به سوى سعادت دنیا و آخرت گام بردارند.  

صبح، بعد از زيارت عاشورا و خواندن دعاي فرج، پاي سفره‌ي حضرت زهرا (س) نشستيم. بچه‌ها سفره‌هاي جبهه را سفره‌ي حضرت زهرا مي‌خوانند و من، نمي‌دانم چرا، اما با تمام جانم اين حقيقت را احساس مي‌كنم. نان خشك و پنير و خرما. اين سفره‌ها شبيه همان سفره‌اي است كه شما با خود به سر زراعت مي‌برديد و من هنوز ياد آن را در خاطر دارم. سفره‌ي قناعت. و من درس قناعت را براي نخستين بار از شما آموختم.

پدر جان، سفره‌ي اين بچه‌ها هم با سفره‌هاي ديگر خيلي تفاوت دارد. تفاوتش در اينجاست كه اين سفره‌ها سفره‌ي قناعت است، سفره‌ي حضرت زهراست و ما ميهمان او هستيم. نانش طعم و بوي همان ناني را دارد كه از تنور خانه‌مان بيرون مي‌آيد، تا آنجا كه فكر كردم شايد از همان نان‌هايي است كه شما براي جبهه فرستاده‌ايد.

كاش اينجا بودي و آرزوهايت را فرا رويت مي‌ديدي. پدر جان، مگر تو همواره آرزوي‌ حضور در صحراي كربلا را نداشتي؟ مگر نبود كه وقتي نام حبيب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه را مي‌شنيدي، انگار كه اسم خودت را مي‌شنوي، اشك از چشمانت سرازير مي‌شد؟

در کتاب سمرالاعراب نقل شده: در زمانهاي قبل زاهدي از قبايل عرب بود، اهل قبيله به او احترام شاياني مي کردند و از اندرزهاي او بهره مند مي شدند، شبي چنان اتفاق افتاد که سگهاي آن قبيله ناگهان مردند، بامداد مردم قبيله نزد زاهد آمدند و ماجرا را گفتند .
زاهد گفت:« الخير في ماوقع؛ آنچه رخ داده خير است.»
شب بعد همه ي خروسها و شب بعد از آن، همه ي خرهاي آنها مردند و آنها نزد زاهد آمده و قصه را نقل کردند.
زاهد گفت: خير است.
شب ديگر خواستند آتش افروزند، آتش زنه از خود توليد آتش نکرد، آنها هراسان شدند که بر اثر بي آتشي از سرما، رنجيده مي شوند، نزد زاهد آمدند و ماجرا را گفتند.
زاهد گفت: خير است.
آنها اعتراض نکردند که چگونه مي شود انواع نعمت ها از ما گرفته شود در عين حال خير و صلاح ما در آن باشد؟!
شب آخر، دزدان به روستاها و قبيله ها حمله کردند و به غارت اموال آنها پرداختند، همه ي روستاها و خيمه ها غارت شدند، ولي قبيله ي مذکور هيچ گونه آسيب نديد، زيرا سگ و خروس و الاغ و آتش نداشتند تا سر و صداي سگ و خروس و الاغ و روشنايي آتش، به دزدان خبر دهد که در آنجا روستايي وجود دارد. آنها دريافتند که سخن آن زاهد راست است، که واقعا آن مصايب براي! آنها خير بوده است.
منبع:کتاب داستانهاي جوامع الحکايات