فضل و معرفت انسان را مي توان از اندازه ي گرايش و عشق او به کتاب و کتاب خواني ميزان کرد و مي توان با اين محک، گوهر آدميان را عيار گرفت.
کتاب، ميراثي ماندگار، پديده اي باشکوه و با ارزش و عنصري رشد آفرين و روشنگر در پهنه ي زندگي بشر است.
افتخار ما نيز اين است که فرهنگ و باور هاي ديني ما، بر پايه ي ارزش بينش و دانش و ارجمندي کتاب و نگارش استوار است و خداوند منان، معجزه ي ابدي آخرين فرستاده اش را يک کتاب قرار داده است. قرآن کريم، سرآمد همه ي کتاب هاي عظيم و اسلام، دين انديشه و معرفت،دين دانش و کتاب و معنويت است. اصولاً آيين آسماني ما، پرچم دار کتاب و کتاب خواني در زمين به شمار مي رود؛ اندکي تأمل و کاوش در لابه لاي زرين تاريخ اسلام، اين حقيقت را به روشني مي نماياند. همه ي فرهنگ ها با کتاب آغاز مي شوند، با کتاب مي بالند و تجربه هاي خود را به کتاب مي سپارند. از اين ميان، اسلام بيشترين بهره را از کتاب برده است؛ زيرا وحي احمدي و گرامي نامه ي قرآن، از مشرق برگ و قلم درخشيدن گرفت و معجزه ي سترگ محمد (ص) در ميان سطر هاي کتاب صورت پذيرفت.
همچنين پيشينه ي فرهنگي ما و شمار کتاب ها و کتاب خانه ها در عصر شکوفايي تمدن اسلامي و اهتمام دانشمندان اسلامي و ايراني در پديد آوردن آثار ارزشمند جهاني، همه ناظر بر اهميت کتاب و کتاب خواني است. ما وارثان نظام گران بها، فرهنگ پويا و تمدن والاي اسلامي، تا چه ميزان بايد به داشتن آثار مکتوب، افزايش کتاب و گستردگي کتاب خواني، دل خوش بداريم و بر خود بباليم؟
مقام معظم رهبري با استناد به تاريخ، از حضور خجسته و پرتو افشاني هاي آثار گران سنگ اسلامي ياد مي کند و با اشاره به اشتياق و توجه غير مسلمانان به بهره وري از اين گنجينه هاي شکوهمند، خاطر نشان مي سازد که جاذبه ي شورانگيز کتاب و بالندگي دانش و فرهنگ و کتاب خواني از آغازين سال هاي حيات فرخنده ي اسلام، چنان دامنه ي گسترده اي يافت که تأثير آن تا قرن ها تداوم داشت.
بي ترديد پيرايش فرهنگ از زوايد زيان آور و گسترش فرهنگ پاکي و خلوص در همه ي سطوح و براي تمام قشر ها به تلاش و هم بستگي فراوان نياز دارد و کتاب مي تواند در اين عرصه، کارايي خود را به نيکي ظاهر گرداند.

سیزدهم آبان به همه ی مستضعفان آموخت که می توانند چپاول گران را به زباله دان تاریخ بسپارند. سیزده آبان به مسلمانان آموخت که در معبد انسانیت، آزادنه و آگاهانه در برابر والایی های ارجمند مکتب توحید، به نماز بایستند، تنها در برابر «اللّه » به کرنش و سجود بنشینند و جز او، همه را طرد کنند. واقعه ی سیزده آبان به دل های مؤمنان قوت بخشید و غروری مقدس و حماسه آفرین را در آنان زنده کرد. پرتوی تابناک از انوار الهی بر آنان تابانید و درس هایی بزرگ از شهادت و رشادت و دلیری به آنان آموخت. در سیزدهم آبان، مردم سرافراز ایران به همه ی مستضعفان جهان نشان داد که دیوار ستم، شکستنی است.

منتظر حضور گرم همه شما دوستان در این راهپیمایی عظیم هستیم.

اگر حسین علیه السلام را آینه تمام نمای حق بدانیم، پس با روی آوردن به هر باطل و منکری، حق را فدای باطل کرده ایم. فقط مقیاسش فرق می کند. آن جا حسین علیه السلام بود و ابن زیاد، اینجا حکم خداست و خلاف حکم خدا. چرا که باطل همیشه در لباس ابن زیادها ظهور نمی کند. باطل همان تفکری است که مصلحت را بهانه نادیده گرفتن حق می کند؛ و این مصلحت، مصلحت آخرت نیست؛ مصلحت دنیا طلبی است. مردم کوفه به مصلحت این که خشم حاکم خود را برنیانگیزند، پیمان شکنی کردند و تا آنجا پیش رفتند که خود تیغه های خشم حاکم ظلم شدند.

گاهی خود ما آن قدر درگیر این به ظاهر مصلحت ها می شویم که حق فراموشمان می شود. به مصلحت اینکه کسی از ما ناخوشنود نشود امر به معروف نمی کنیم و یا به مصلحت، خیلی چیزها را به عرف نسبت می دهیم و ساده از کنارش می گذریم. می گوییم عرف دیپلماتیک خنده رویی است. آری؛ عرف، خنده دیپلماتیک است نه قهقه های دیپلماتیک. روابطی را تحت عنوان روابط دو همکار با این توجیه که نباید محیط کار خشک باشد تعریف می کنیم تا آنجا که اگر سرزده وارد دفتر کار کارمندان شویم می بینیم یک خانم و یک آقا چنان با یک دیگر سرگرم شوخی و خنده اند، انگار دو خواهر و برادرند که با هم همکار شده اند.
حسین علیه السلام در کربلا چنان رفتار می کند که تمام بهانه ها را از آدمی می گیرد. راه حسین علیه السلام، دقیقا همان راهی است که خداوند برای او برگزیده است. ولی اباعبدالله حتی به بهانه مشقت راه و تنگ بودن عرصه بر او و یارانش، از کوچکترین آداب مسلمانی دست بر نمی دارد. سیدبن طاووس و دیگران نقل کرده اند که اباعبدالله هنگام رفتن به میدان جنگ به خیام آمد و فرمود: برای من جامه ای بیاورید که کسی در آن رغبت نکند تا آن را زیر جامه هایم بپوشم تا چون کشته شدم و جامه هایم را در آوردند، آن جامه را کسی از تن من بیرون نکند. پس برای ایشان لباسی حاضر کردند ولی چون برای ایشان کوچک و تنگ بود نپوشید و فرمود: این جامه اهل ذلت است! جامه ای گشادتر از این بیاورید.[۲]
این همان آداب مسلمانی است که حسین علیه السلام خود را ملزم به رعایت آن می دانست و چنین موشکافانه خود را درگیر حیایی می کرد که می خواست پس از شهادتش نیز حفظ شود. حال بعضی از ما به بهانه این که عشق حسین علیه اسلام برای همه است، به گونه ای ناشایست در مراسم عزای او شرکت می کنیم و یا به بهانه حضور آزادانه در جامعه، خود را از قید و بند احکام آزاد می دانیم.
از نمونه های بی حیایی سپاه ابن زیاد آورده اند: چون می خواستند اسرا را از دروازه ساعات وارد شام کنند، ام کلثوم از شمر خواست تا سرهای مبارک شهدا را از اسرا جدا کند و جلوتر بفرستد تا زنان در معرض نگاه های مردمی که سرها را دنبال می کنند نباشند. ولی او برای آزار دادن اسرا چنین نکرد و سرهای مبارک شهدا را از میان اسرا عبور داد.[۳]
آن قدر حریم زن مقدس است که ام کلثوم از دشمن خود چنین درخواستی می کند تا از حریم شکنی جلوگیری شود. اگر برای حسین علیه السلام گریه می کنیم، جا دارد برای پیروانش که در عزای او گریه می‌کنند و خود، خود را علم نگاه نامحرمان قرار می دهند؛ و یا مردانی که با نگاه حریم زن را می شکنند نیز گریه کنیم. چرا که آن ها خود، باخود همان کاری را می کنند که سپاه ابن زیاد با اهل بیت حسین علیه اسلام کرد.
اگر امام راحل فرمود: این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته، منظور محرم و صفری نیست که عده ای بیایند، مشکی بپوشند، گریه کنند، سینه بزنند و بعد تمام شود. منظور عزاداری است که در آن حیای حسین علیه السلام را بگیریم، بی حیایی اهل باطل را بشناسیم و چنان رفتار کنیم، انگار که در خیمه حسین علیه اسلام نشسته ایم و هر آینه در حضور اوییم. اگر مقصود گریه کردن تنها بود، امام سجاد علیه اسلام در کوفه خطاب به عمه شان حضرت زینب نمی فرمود که گریه کم کند چرا که هیچ کشته ای با گریه کردن باز نمی گردد. اسلام آن دینی است که گریه هایش نیز با قصد و هدف است. همچون گریه های فاطمه سلام الله علیها بعد از وفات پدر. گریه در عزای حسین علیه اسلام زبان گویای «یا لیتنا کنا معکم» است که آماده باشی است برای رزمی درونی و بیرونی.

محرم ماه حسین ؛خدا نگه دارت نمیدانم دوباره تو را خواهم دید یا نه؟

اما اگر وزیدی واز سر کوی من 

گذشتی  سلامم را به اربابم برسان

واگر این آخرین محرمم باشد بگو همیشه برایت مشکی به تن می کردودوست داشت نامش با توعجین شود ….

گر چه جوانی می کرد اما ازاعماق وجودش تو را ازته دل دوست داشت وارادتمند شما بود…

با چای روضه صفا می کرد وسرش درد می کرد برای نوکری…..

محرم جان تورا به خدا میسپارم ودلم شور میزند برای صفری که ازسفر میرسد…….

السلام علیک یا ابا عبدالله

مگر به اوج فلک اه می برند این قوم           به روی نیزه چرا ماه می برند این قوم

تمام آبروی اهل اسمان ها را                  چگونه روی زمین راه می برند این قوم

باران گرفته است باز در خشکزارِ همیشه عرب. پس دروازه رحمت و مهر را امشب باز گشوده است بر زمینیان بی ستاره ای که هرگز طاقت ستاره بارانی این چنین را نداشته اند.

شاخساران بید می رقصند، در ازدحام نسیم های ملایمی که از بهشت وزیدن گرفته اند و تمشک های سرخ و مشکی چونان مروارید بر پیشانی شب درخشیدن آغاز کرده اند.

شهابی سپید و کوچک به ناگاه آسمان ظلمتناک را می شکافد و بر خانه ای روشن فرو می چکد و صدای گریه معصومی، لابلای شادی اهالی برمی خیزد.

بی گناه ترین پدیده ها، معصوم ترین دختران تاریخ. آری! و اینسان، معصومه زاده می شود. رودخانه ها، زیباترین ترانه ها را به سرایش خاسته اند و زیر پاهای بلند درختانِ تنومند می چرخند و مستانه آواز برمی آورند.

چشمه ها چونان تکّه شیشه های زلال وزنده، هر لحظه، موّاج و ملایم بر سنگریزه های رنگین خویش می لغزند و شادباش می فرستند.

پرنده را می شود شنید، امشب که چه عاشقانه می خوانند و جنگل را نیز، آن گاه که حنجره برگ هایش را با نوای پیچش بادها، همگام می کند.

دنیا به شادی، شبی را می سپارد امشب؛ امّا دریغ …! دریغ که کتاب تاریخ، همواره صفحات روشنی ندارد. برگی دیگر را می گردانم و اشک به ناگاه در زلالی چشم هایم می دود. هر آمدنی، پیام آور دردناکِ رفتنی است و بی شک، هر هبوطی در خویش روز رجعتی نهفته دارد.

من زنی را می بینم چندان غریب که جز سایه های شبانه اش، شاید هیچ کس او را نشناسد.

شهابی می بینم که در تراکمِ ظلمتِ شبی دیگر، تنها مانده است.

و نیز کویری سوزان می بینم و تیغ های در کمین نشسته و به زهر آب داده به انتظار را.

و قلب های سنگی می بینم که نمی تپند و هرگز در سینه موجی نیافریده اند و محبّتی گرم را به تجربه ننشسته اند. اینک تو مانده ای و ازدحام ناجوانمردی در این کشور بی چشمه. تو مانده ای و برادری که فرسنگها دورتر از تو میان همه آنان که نمی خواستندش خفته است. پس آیا جز شیطان، چه کسی پردازنده همه این سیاهکاری هاست؟

نفرین به دستانی که تو را آواره صحراها خواهد ساخت …!

بگذار بگذریم، این حدیث ناجوانمردی کویر و کویر یاران را.

امشب را بگذار شاد بگذرانیم، به میمنت هبوطی عظیم، به مبارکی تولّد دختری آن چنان مطهّر و بزرگ که پس از ده ها سال، تنها کسی است که خاطره مادری چون فاطمه علیهاالسلام را حیات خواهد بخشید.