زغالهاي خاموش را کنار زغالهاي روشن میگذارند تا روشن شوند، چون همنشینی اثر دارد.
ما هم مثل همان زغالهاي خاموشیم؛ پس اگر کنار کسانی بنشینیم که روشناند، نورانیتی دارند و گرما و حرارتی دارند، ما هم به
طفیل آنها روشنی میگیریم و گرما و حرارتی پیدا میکنیم، وگرنه در قیامت حسرت میخوریم.
یکی از حرفهاي جانسوز اهل جهنم همین است:
اي کاش با فلانی رفیق نبودم و با او نمینشستم. او تاریک بود و مرا هم مثل خود تاریک کرد.
یعنی اي کاش رفیقی سر راهم سبز میشد که خود سبز بود، روشن بود، صفا و نوري داشت تا من هم از پرتو او طرفی میبستم.