خداوند در قرآن می‌فرماید: ✨«إنّ الْإِنْسانَ لَيَطْغى أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى‏». بی نیازی منشأ و علت طغیان انسانی است که به خود و هواهاى نفسانى خود می‌پردازد و به اسباب ظاهرى كه تنها وسيله مقاصد او است (و نه هدف) دل مى‏ بندد و از پروردگارش غافل مى‏ شود.

  این آسیب در آیه‌ای دیگر نیز بیان ‌شده است: ✨«وَ لَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ لَبَغَوْا فِي الْأَرْضِ وَ لكِنْ يُنَزِّلُ بِقَدَرٍ ما يَشاءُ إِنَّهُ بِعِبادِهِ خَبِيرٌ بَصِيرٌ؛ و اگر خداوند براى بندگانش رزق را توسعه مى‏ داد در زمين طغيان مى ‏كردند، ولیکن آنچه را مى ‏خواهد به‌ اندازه‌ای (معيّن) نازل مى ‏كند. زيرا كه او به بندگانش آگاه و بيناست».

 خدای متعال به عنوان عبرت از هلاکت قو‌م‌های این‌چنینی مثال می‌زند: ✨«وَ كَمْ أَهْلَكْنا مِنْ قَرْيَةٍ بَطِرَتْ مَعِيشَتَها ….» ، كلمه «بطر» به معناى سرمستی و طغيان ناشى از نعمت است، چه‌بسا قريه ‏ها كه در معيشت خود طغيان کردند و ما هلاكشان كرديم؛ بنابراین صبر، تنها در برابر تلخى ‏ها نيست؛ بلكه در رفاه و شادى نيز بايد صبر كرد وگرنه سبب طغيان انسان خواهد شد.

✨اميرالمؤمنين(علیه السلام) در حكمت ۲۹۴ نهج‌البلاغه مى ‏فرمايند: «تصور نشود كه فرد مبتلا به بلاى الهى و گرفتار مشكلات دنيا از كسى كه در آسايش و رفاه‏ است به دعا نيازمندتر است. فرد مرفه‏ نيز نيازمند دعاست تا نعمت را از دست ندهد و رفاه باعث طغيان او نشود».

?هفت خان خیالی