أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ (ع) قَالَ : جُمِعَ الْخَيْرُ كُلُّهُ فِي ثَلَاثِ خِصَالٍ النَّظَرِ وَ السُّكُوتِ وَ الْكَلَامِ فَكُلُّ نَظَرٍ لَيْسَ فِيهِ اعْتِبَارٌ فَهُوَ سَهْوٌ وَ كُلُّ سُكُوتٍ لَيْسَ فِيهِ فِكْرَةٌ فَهُوَ غَفْلَةٌ وَ كُلُّ كَلَامٍ لَيْسَ فِيهِ ذِكْرٌ فَهُوَ لَغْوٌ فَطُوبَى لِمَنْ كَانَ نَظَرُهُ عَبَراً وَ سُكُوتُهُ فِكْراً وَ كَلَامُهُ ذِكْراً وَ بَكَى عَلَى خَطِيئَتِهِ وَ أَمِنَ النَّاسُ شَرَّهُ. ( امالی ، ص 80 ) امير المؤمنين علی علیه السلام فرمود: همه خير در سه چيز فراهم آمده است: یکی، نظر(نگاه کردن) ؛ دوم، سکوت؛ سوم،کلام (سخن گفتن ) . اگر این سه رفتارِ متعارفِ اسلامی آنچنان که شایسته است، انجام بگیرد، همه خیرات مستقیم و غیر مستقم، در این ها جمع است. (حضرت ) فرمود: هر نظری، هر نگریستنی که در آن، عبرت گرفتن نباشد، این عبرت ( نظر و نگاه کردن ) سهو است یعنی کاریست که مثل عمل خطا،عمل اشتباه و سهو فایده ای ندارد. یکی دیگر از رفتارهای متعارف سکوت است ، انسان یک جاهایی ساکت است این سکوت می تواند همراه تفکر باشد. هر سکوتی که در آن فکری نیست، این غفلت است. … و هر کلامی را كه در آن یاد خدا نیست ، بيهوده است. بعضی ها حرف میزنند، هیچ ثمری از این حرف عائد نمی شود. همین طور لفّاظی (می کنند) بدون اینکه کسی از این کلام استفاده ای بکند.این، می شود لغو. آن وقت انسانی که این سه خصوصیت را دارد،(یعنی) وقتی ساکتیم، فکر کنیم، وقتی حرف می زنیم تذکر در آن باشد،وقتی نگاه می کنیم با سنجش باشد؛آنوقت (نتیجه این نوع رفتار این است که) خطاهای خودمان را پیدا می کنیم…. وقتی فهمیدیم،آن وقت عظمت کار را مشاهده می کنیم. (و) اگر اهلِ دل باشیم، بر خطاهای خودمان گریه می کنیم.

[ شرح حدیث از امام خامنه ای مدظله العالی در مقدمه درس خارج ، 28/02/93 ]