15ذی القعده

ولادت آیةالله «نخودکی اصفهانى» (1279 ق)

آن بزرگوار از سن هفت سالگى تا آخر عمر تمامى لیالى شب جمعه را بدون تعطیل احیاء به عبادات از فرایض و نوافل مى‏داشته و در تمام این مدت یعنى هفتاد و پنج سال ایام‏ البیض همه ماهها را صائم بوده ‏اند و بعضى از سنوات در ایام ‏البیض ذى‏ الحجه هر سه روز را با آب افطار و سحور نموده و اقتداء به امیرالمومنین و صدیقه طاهره و حضرت حسنین علیهم‏السلام و در بعض اوقات تا هیجده ساعت متوالى مشغول به نماز و ادعیه و اذكار و اوراد بودند بدون احساس كمترین خستگى در این عصر سال مرتاض متشرعى مانند ایشان دیده نشده.
اوقات شریفه این بزرگوار مقدار اندكى به تدریس فقه مانند شرح لمعه و درس تفسیر و گاهى هم هیئت و حساب مصروف مى‏شد و باقى اوقاتشان به قضاء حوائج مومنین مراجعین از دعا و دوا براى رفع بیماریهاى متنوعه و رفع گرفتاریهاى مختلفه مشغول بوده.
مى‏توان ادعاء قطعى نمود كه در مدت اقامت ایشان به مشهد بیش از صد هزار مریضهاى مختلفه كه بعضى از آنها به معالجات طبى قدیم و جدید ممتنع العلاج بودند به دعاء معالجه قطعى فرموده‏اند و با این حال كوچكترین داعیه ‏اى نداشتند و سلوك ایشان مانند یك عالم فقیه زاهدى بود كه به علم و عمل هادى خلق به سوى خدا باشد و اگر این بزرگوار ادعاء مقامى از مقامات سلوك مانند مرشدیت و یا قطبیت را مى ‏كرد به طور قطع و یقین نصف ایران را در سلسله ارادت خویش درمى‏ آورد فرضوان‏ اللَّه علیه و قدس‏اللَّه سره الشریف.
از بعضى از موثقین علماء و دانشمندان شنیدم كه آن مرحوم در حال حیات خود بسیار مى ‏آمد و در این محلى كه اكنون قبر اوست مى‏ایستاد و یا مى ‏نشست دعاء و قرآن مى‏خواند وقتى به او گفتند اینجا چه خصوصیت دارد مى‏فرمود اینجا محل دفن منست و فرمود مرا در اینجا دفن نمائید.