حضرت رضا(علیه السّلام)فرمود:«هر كسى از كار كردن براى زندگى دنیا در روز عاشورا خوددارى كند، خداوند حوایج دنیا و آخرتش را روا مى سازد. هركس روزعاشورا را روز حزن و مصیبت و گریه قرار دهد, خداوند فرداى قیامت را روز فرح و شادى او قرار مى دهد. هر كس عاشورا را روز خیر وبركت بداند و براى زندگى دینوى خویش چیزى ذخیره كند, خداوند خیر و بركتش را از بین مى برد و در قیامت او را با یزید و عبیداللّه بن زیاد و عمر بن سعد محشور مى كند».* از این حدیث فهمیده می شود كار كردن نه در روز عاشورا منع شده است، نه تاسوعا؛ وانگهی كار در روزعاشورا حرام نیست؛مكروه است چون خیر و بركت و یمن ندارد. شاید علّت كراهتش این باشد كه وقتی امام حسین(علیه السّلام)با آن عظمتش برای حفظ اسلام و ناموس و شرف وانسانیت، جان خود و فرزندان و بستگان و در یك كلمه همه چیز را در راه خدا داده و با بدن چاك چاك و عریان روی خاك تفتیده كربلا افتاده است، شایسته نیست انسان در چنین روزی برای زندگی دنیوی ذخیره ای تهیه نماید,بلكه بسیار به جا است در تكایا و مساجد و مجالس عذا شركت كرده و برای امام و خاندانش(علیهم السّلام) گریه نموده و حالت حزن و اندوه بگیرد.