بسم الله الرحمن الرحیم
امیر المومنین علیه السلام در نهج البلاغه در روایتی می فرمایند:
الْغِیبَةُ جُهْدُ الْعَاجِز.
غیبت کردن کارِ شخص ناتوان و عاجز است

چند‌نکته‌در‌مورد‌غیبت:

1.یکی از گناهان کبیره غیبت است و غیبت به نظر اکثر مراجع یعنی انسان عیب پنهانی کسی را در غیاب و پشت سرش نزد دیگری بیان کند هر چند بیان‌عیب‌به قصد اهانت و پایین آوردن شخصیت آن فرد نباشد.(اکثر مراجع مخالف رهبری حضرت امام‌: غیبت به قصد تنقیص و عیب جویی باشد.بهجت:عیب به طوری باشد که چنانچه غیبت شونده،بشنود ناراحت می شود)

2.در حرام بودن عیب مخفی ، فرقی ندارد عیب در بدنش باشد‌یا آنکه در رفتار یااخلاق یا سخنان و گفتارش باشد و همچنین فرقی نمی‌کند عیب طرف ‌را ‌بگوید یا بنویسد یا تصویر و فیلمش را پخش کند .(مشهور؛ استفتائات مکارم ج1 س 552، ج1 س 554، ج3 س 486)
3-.همانطوری که غیبت کردن حرام است، چنانچه انسان غیبت‌را‌شنید‌در صورت شرایط نهی از منکر باید نهی از منکر کند یا‌صحبت دیگری به میان آورده شود تا غیبت قطع شود.

4.‌هرکسی مرتکب این گناه شده باید توبه کند.برخی از مراجع عظام (مثل مرحوم آیت الله بهجت ومقام معظم رهبری) می‌فرمایند: انسان از شخصی که از او غیبت نموده باید حلالیت بطلبد‌بشرطی‌که مفسده ای بر آن مترتب نشود مثلا سبب کدورت نگردد و اگر حلالیت طلبیدن‌مفسده دارد همین که برای او از خدا طلب آمرزش کند کافی است.

(استفتائات بهجت ج 4ص 562س 6475 و توضیح المسانل مراجع ج 2‌ص 833م 31 و خویی و تبریزی رساله 2824، استفتائات امام ج3 س 59-58 حضرات امام، استفتائات س 9و 16و53-مکارم، استفتائات ج 1س 552- فاضل‌ جامع الاحکام ج 1‌س 982، منهاج سیستانی ج1ص 17)