چگونه مثل یک شهید از دنیا برویم؟

***

یک روایت از نهج البلاغه امیرالمومنین علیه السلام برایتان بخوانم که فرموده اند: اگر کسی سه ویژگی داشته باشد و در رختخواب بمیرد به عنوان شهید از دنیا رفته است. گاهی می شود انسان به مرگ طبیعی بمیرد اما ثواب شهید را ببرد مثلا در روایت داریم کسی که شهوت و خشمش را کنترل کند با شهدا محشور می شود، یا کسی که زیاد سوره قدر بخواند.

حضرت امیرالمومنین علیه السلام فرمودند: هر کس در رختخواب بمیرد ولی سه ویژگی داشته باشد، شهید مرده است؛ حق خدا، حق پیغمبر صلی الله علیه و آله و حق اهل بیت علیهم السلام را رعایت کند. حق خدا بندگی است، حق پیغمبر صلی الله علیه و آله رعایت سنتش است و حق اهل بیت علیهم السلام محبت و اطاعت آنهاست.

در حدیث داریم که اگر کسی مرتب از خدا شهادت را صادقانه بخواهد اگر در رختخواب یا تصادف یا طریق دیگری از دنیا برود خدا او را شهید حساب می کند که به آنان شهید حکمی گفته می شود ثواب شهادت را دارد اما جایگاهش متفاوت با شهید است.

بین راه نگه نمی‌دارم
امام جماعت ما بود. اما مثل اینکه شش ماهه دنیا آمده بود. حرف می زد با عجله، غذا می خورد با عجله، راه می رفت می خواست بدود و نماز میخواند به همین ترتیب. اذان، اقامه را که می گفتند با عجلوا بالصلوه دوم قامت بسته بود.
قبل از اینکه تکبیر بگوید سرش را بر می گرداند رو به نمازگزاران و می گفت: من نماز تند می خوانم، بجنبید عقب نمانید. راه بیفتم رفته ام، پشت سرم را هم نگاه نمی کنم، بین راه نگه نمی دارم و تو راهی هم سوار نمی کنم!!!

شهادت چيزي نيست كه در دست انسانها باشد بلكه خداوند تعيين كرده است ……

…چه گویمت که از این بیشتر نباید گفت!
به گوش بتکده غیراز تبر نباید گفت
جهان غبار شد از فتنه، دیده باز کنید
از این هجوم به درگاه او نیاز کنید
غبار گاهی آیینه‌ شناخت اوست
غبارها خبر دلنشین تاخت اوست
به چشم سوخته دیدم که یار می‌آید
خبر رسیده به هر جا: سوار می‌آید
تو هم دو روز شبانی اسیر خواب مشو
ذلیل وعده‌ بی‌معنی سراب مشو
بیاب چوبی و بر قله پاسبانی کن
بهوش بر رمه کوه‌ها شبانی کن
که بر دهانه آتش‌فشان مقام شماست
در آستانه‌ آتش فشان مقام شماست

آنها چفیه داشتند و من چادر دارم

آنان چفیه می بستند تا بسیجی_وار بجنگند…من چادر می پوشم تا زهرایی زندگی کنم…

آنان چفیه را خیس می کردند تا نَفَس_هایشان آلوده ی شیمیایی نشود… من چادر می پوشم تا از نفَس_های آلوده دور بمانم…

آنان موقع نماز شب با چفیه صورت خود را می پوشاندند تا شناسایی_نشوند… من چادر می پوشم تا از نگاه های حرام پوشیده_باشم…

آنان چفیه را سجاده می کردند و به خدا می رسیدند… من با چادرم نماز می خوانم تا به خدا برسم…

آنان با چفیه زخم_هایشان را می بستند… من وقتی چادری می بینم یاد زخم_پهلوی_مادرم می افتم…

آنان سرخی-خونشان را به سیاهی_چادرم امانت داده اند… من چادر_سیاهم را محکم می پوشم تا امانتدار خوبی برای آنان باشم…