روایت خانم سارا عرفانی از دیدار روزگذشته‌ی رهبر انقلاب

راستش همیشه وقتی شاعرها را می دیدم که گرد آقا حلقه زده اند و در فضایی صمیمانه شعر می خوانند و صحبت می کنند، دلم می گرفت. دوست داشتیم زمانی ما نویسنده ها هم این فرصت را داشته باشیم که با رهبر مان هم کلام شویم و از فضای ادبی و فرهنگی کشور صحبت کنیم.

 اینکه رهبرمان، شعر را به این خوبی می شناسند، ادبیات را بهتر از خیلی از اهل ادب، می فهمند و در موردش صحبت و تحلیل دارند، واقعا نعمت بزرگی ست که باید قدرش را بدانیم.

سرانجام، روزی که چند سال آرزویش را داشتم فرا رسید. در جمعی صمیمانه، در کنار نویسندگان جوان کشورم، گرد ایشان حلقه زدیم. آقای مودب، یکی یکی نویسندگان را معرفی کردند و چند جمله ای از موفقیت ها و کتابهای هر فرد صحبت کردند.

 به من که رسیدند، گفتند ایشان نویسنده ی کتاب «پنجشنبه فیروزه ای» هستند. یکی از عزیزان گفتند: «بله داستانی که خیلی مناسب دختر خانم هاست.» آقا فرمودند: «نه لزوما هم دخترانه نیست.» همین یک جمله برایم بس بود که بدانم رهبرم، کتابم را خوانده اند و تا این حد در ذهن شان هست. همین یک جمله شان، خستگی را از تنم در برد.

خانم راضیه تجار، صحبت هایشان را اینطور شروع کردند که انصافا حرف دل همه مان بود: «اینکه رهبرمان، اهل ادبیات هستند، با شاعران و نویسندگان جلساتی می گذارند و اهل مطالعه هستند، نعمت بزرگی است که باید قدرش را بدانیم و خدا را شکر کنیم.»

 خانم سید عذرا موسوی کنارم نشسته بودند. کتابهایشان را آورده بودند تا به حضرت آقا تقدیم کنند. هنوز خاطره ی خوش خواندن کتاب «جشن باغ صدری» شان در ذهنم بود.

 دقایقی بعد، خانم وجیهه سامانی نویسنده ی کتاب «خواب باران» صحبت کردند. ایشان در مورد معضل ضعف در سیستم پخش کتاب در تهران و شهرستان ها صحبت کردند. از لزوم توجه بیشتر به بانوان نویسنده گفتند که به قول حضرت آقا در دیدار قبل، فرموده بودند خانم های نویسنده کم کم دارند گوی سبقت را از مردان می ربایند. بعد هم گفتند: «روز رونمایی از تقریظ کتاب فرنگیس، به مجریان خانم انگشتر هدیه دادید. اگر امکان دارد، امروز به نویسندگان خانم هم انگشتری هدیه دهید.»

آقای عزتی پاک در مورد فعالیت هایشان در انتشارات شهرستان ادب و مدرسه ی رمان و تربیت نویسندگان جوان انقلابی صحبت کردند و دغدغه ی نوشتن از آرمان هایی که شاید در این چهل سال، مغفول مانده اند و حضرت آقا به ایشان فرمودند: «کاری که شهرستان ادب شروع کرده بسیار کار مهمی و ارزشمندی است و باید ادامه پیدا کند.»

 حالا که دارم می نویسم، مدام دست می برم و هدیه ی رهبرم را در انگشتم لمس می کنم. می دانم این هدیه، بار مسئولیتی سخت و سنگین را بر دوش تمام زنان نویسنده می نهد. تمام زنانی که دست به قلم برده اند تا بخشی از هویت متعالی انسان ها را در نوشته هایشان به تصویر بکشند. حضرت آقا در صحبت هایشان فرمودند: «بهترین ابزار برای بیان تاریخ یک کشور، بستر داستان و رمان است و نویسندگان باید بدانند داستان چه تاثیری می تواند بر فکر و اندیشه ی مردم داشته باشد… اما توجه کنید که رمان علاوه بر اینکه باید قصه ی خوبی بگوید، باید خوب هم قصه بگوید. از این رو، به ابزار توجه کنید. چگونه گفتن مهم است. خوب قصه بگویید.»

 دیدار خاطره انگیز ما با رهبر عزیزمان تمام شد و من با انگشتری بر انگشت و چفیه ای بر گردن، به سمت خانه می رفتم. گویی به نبرد می روم. نبردی که با سلاح قلم، به قلب دشمن می تازد و حماسه ای دیگر رقم می زند. گاهی باید مثل «فرنگیس» بود. یکه و تنها و فقط با یک تبر، دلیرانه به فرق دشمن کوبید. گاهی نبرد یک زن، مقابل صفحه ی مانیتور و با نوشتن واژه هایی رخ می دهد که می توانند عمیق ترین تاثیر را در ادبیات یک کشور داشته باشند، در حالیکه آن زن، دستی به گهواره دارد و نیم نگاهی به دفتر مشق فرزندش.