در بین اولیای الهی اشخاصی بودند ، با این که سنگین ترین بلاها را داشتند اما یکی از آن ها دچار ضعف اعصاب و افسردگی و درهم ریختگی نبودند؛ چون در عین این که در زندگی

مشکل داشتند ولی با زندگی مشکل نداشتند. و مدیریت و تدبیر خدا را کاملاً پذیرفته بودند. مرحوم آیت الله شیخ غلامرضا یزدی اعلی الله مقامه قهرمان تسلیم و رضا بود.مصیبت

سنگینی بر او وارد شد و فرزند جوانش که فاضل و با تقوا بود، از سفر خانه خدا و عتبات قم آمد و مریض شد و از دنیا رفت. در تشییع او همه گریه می کردند. فقط پدر مثل کوه دائم

شکر می گفت و راضی بود . خودش وارد قبر شد و تلقین کرد فقط وقتی بیرون می آمد، چشمش اشکی زد. به خودش گفت : ای اشک مگر چطور شده ؟ « اَللّهُمَّ وَ بِحَمْدِکَ ! » کار

خود گر به خدا باز گذاری حافظ ای دوصد عیش که با بخت خدا داده کنی

[ مسعود عالی، بهشت و جهنم ، نشر عطش ، چاپ دوم ،1392 ، ص 108 و 109]