عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي هَاشِمٍ عَنْ عَنْبَسَةَ الْعَابِدِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْعَبْدَ أَنْ يَطْلُبَ إِلَيْهِ فِي الْجُرْمِ الْعَظِيمِ‏ وَ يُبْغِضُ الْعَبْدَ أَنْ يَسْتَخِفَّ بِالْجُرْمِ الْيَسِيرِ.

حضرت امام صادق عليه السّلام فرمود: همانا خداوند دوست دارد بنده‏اى را كه در گناه بزرگ به او توجه كند (و از او آمرزش بخواهد) و مبغوض دارد بنده‏اى را كه گناه اندك را خوار شمارد (و با بی اعتنایی در پی توبه و تدارك آن بر نیاید).

الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج‏2 ؛ ص427

توضیح:
طلب آمرزش یعنی تداوم پشیمانی و تضرّع فرد گنهکار به درگاه الهی. و منشأ آن آگاهی اوست به زشتی گناه و نافرمانی خداوند مهربان. و این آگاهی و پشیمانی و تضرع، پاکی و نورانیّتِ قلب و جلبِ محبّتِ پروردگار را به همراه خواهد داشت.
و منظور از خوار شمردنِ گناهِ اندک بی اعتنایی و اصرار بر عمل به آنست که به مثابه خوار شمردن امرِ خداوند و احکام شریعت و صاحبِ آن است.

به همین جهت مستحقِّ دشمنیِ خدا و بی بهرگی از رحمت او گردد بر خلاف آنکس که در گناه بزرگ به سوی خداوند پناه بَرَد و آمرزش طلبد. چرا که در این امر، تقبیح و زشت شمردنِ گناه و بزرگداشتِ پروردگارِ عالم و سرزنشِ نفس است. و همه اینها موجب آنست که خداوند دوستش بدارد و رحمتش را شاملِ حالش کند. بنابر این مراقب باشیم به آن دسته از مردم و جامعه نپیوندیم که برخی گناهان برایشان عادی شده به طوری که دیگر آن را گناه نمی شمرند و بر آن اصرار دارند فلذا لزومی به توبه و تدارک آن نمی بینند. و اینگونه خسران دنیوی و اخروی را با دور شدن از رضایت و رحمت خداوند برای خود فراهم می آورند. نَعوذُ و نَستجیرُ بِاللهِ العلی العظیم.